Er kan nog meer bij.

Ik had al last van chronische lage rugpijn.
Enige scheve wervels, een totaal verleerde houding en het niet kunnen volgen van houdingtherapie wegens de te zware belasting voor de rest van mijn lijf maakten mijn onderste nachtkastjelade al tot een kleine apotheek aan pijnstillers.

Toen kreeg ik drie weken geleden acute rugpijn. Dat schijnt ook wel 'spit' te heten, maar bij die naam kan ik me niets voorstellen, behalve iets met een schep en aarde.
Zitten, staan, lopen, draaien, alles deed pijn.
Na twee weken ging ik toch maar naar de huisarts, het was nu toch wel veel erger dan ik 'gewend' was, er moest maar eens gekeken of er niet wat anders mis was.
Er was, geheel naar tevredeneheid van de huisarts, niet 'echt' mis.
Ik had 'enkel' acute rugpijn, en diende te verwachten dat het wel zes tot acht weken kon duren voor het een beetje over was.
En ik moest vooral blijven bewegen, mijn rugspieren niet gebruiken zou het probleem alleen maar erger maken.

Inmiddels ben ik drie weken ziek.
Vorige week zei ik al mijn afspraken af, maar dat lag meer aan het overlijden van K. dan aan de rugpijn.
Ik hou van doorwerken.
Ik erger me kapot als ik de hele dag op de bank zit.
En ik ben bang dat als ik langer dan een week afwezig ben dat mensen me niet meer terugwillen, als verzorger, als vrijwilliger.

Momenteel biedt zelfs de sterkste pijnstiller die voorheen soelaas boodt mij geen enkele verlichting van de klachten.
Ik voel me een zeur, een ziekerd, Nanne loopt met de hond en wast af en ik vind koken al te veel en doe het alleen maar om toch iets te doen en ben vervolgens een uur of langer niet te genieten van de pijn.

Ik ben het zat, ik ben op, ik weet het niet meer.
Nog drie tot vijf weken dit, ik wil niet meer.
Ik ben als de dood dat deze pijn chronisch gaat worden, zoals zoveel bij mij, dat ik vanwege mijn ME niet genoeg beweeg en ik voorgoed vast blijf zitten op dit pijnniveau.
Ik wil iets doen, iets slikken, spuiten, het kan me niets schelen, ik wil dat het stopt.
Ik heb geen idee wat ik kan doen, en nergens werd ik zo gestressed van als niet weten wat te doen.
Kom niet aan mail toe, niet aan contacten. Wil ze ook niet, ik heb er de energie niet meer voor. En erger me vervolgens daaraan, alsof niets goed genoeg is.

Ondertussen ga ik morgen 'gewoon' werken.
Ik durf niet alweer af te bellen, en bovendien..
ik moet toch wat...