Milestone?

Als ik pijn heb word ik chagerijnig.
Als ik chagerijnig ben en pijn heb krijg ik huilbuien.

Na mijn laatste huilbui volgde een gesprek met Nanne, die er toch echt op aandrong dat ik mijn verenigingsleven en werk zou stopzetten in verband met mijn rug.
Ik sputterde, steigerde, protesteerde.
Ik ben niet ziek, ik weiger ziek te zijn, te zeuren.
Ik weet dat ik geen zeur ben, dat ik niets aan mijn rugpijn kan doen, en dat de meeste mensen in mijn omgeving dat echt wel zullen acceptere, maar mijn gevoel zegt wat anders.

Uiteindelijk pakte ik de telefoon op en belde mijn vereigingsbestuur.
Dat ik door aanhoudende rugklachten zeker vier weken uit de running zou zijn.
Niet werken, geen bardiensten.
Mijn geliefde bardiensten, mijn dinsdag...

Ik heb zelfs zachtjes aangestipt dat ik het eng vond om te bellen, dat ik, gezien mijn verleden als 'gekke Ty' wat reserveringen had aangaande hun gevoel van 'daar heb je haar weer', wat door het aan de telefoon hangende bestuurslid werd afgedaan als 'doe jij maar je 'docters orders' en maak je over ons niet druk.'

Eigenlijk zou ik me nu trots moeten voelen.
Blij dat er een knoop is doorgehakt, blij dat ik geen dagen meer heb van jankend van de pijn op bed omdat ik zonodig vond dat er iets van me verwacht werd.
Maar dat ben ik helemaal niet.
Ja, rationeel wel.
In mijn gedachten ben ik trots, en blij, en opgelucht.
Maar mijn gevoel vind me een zeur, een zeikerd.
Mijn gevoel is bang dat iedereen me lui zal vinden, dat ik niet zo moet overdrijven en gewoon moet doen. Ik ben bang dat ze me niet terugwillen, dat ze me 'te veel moeite' vinden, dat mijn dinsdagbardienst best naar een ander kan.

Waarom kan ik niet geloven dat anderen mijn werk waarderen?
Sterker nog, waarom kan ik mijn eigen werk niet zo waarderen dat ik het doe voor mezelf, en niet voor de ander?
Waarom ben ik zo bang om te falen, om niet goed genoeg bevonden te worden?

Iets zegt me dat ik de aankomde vier weken veel te veel tijd ga hebben om daar over na te denken...