Kwestie van nabijheid.

Toen ik gisteren naar bed ging zat ik nog vol met vragen.
Als ik Nanne bestook met mijn 'wat als' gedachten -die meestal betrekking hebben op wat de ander van mij vindt- dan zegt hij altijd dat ik lief ben, en geweldig, en dat andere dat echt ook wel vinden.
Maar op verenigingsgebied moest ik dat toch echt zeker weten.
Dus belde ik M.

M. is mijn homovriend (raar woord.. als iemand een beter heeft hoor ik het graag) sinds jaar en dag en is ook actief bij ons aller vereniging. En is dus veel geloofwaardiger dan Nanne. Bovendien woont hij niet met mij onder een dak en heeft dus meer mogelijkheden tot eerlijkheid.

Na enige draaien en zeuren en eeuwig vragen of hij mij echt niet vervelend vond (god, wat wordt ik kinderlijk onzeker als ik ziek ben) vertelde M. mij precies wat ik al wist.
Dat ik minder voor een ander moet denken, dat ze heus wel vinden dat ik goed werk doe en dat als ze ddat niet zouden vinden ze mijn spreekwoordelijke rug op konden.

Heerlijk.
Zo eerlijk.
Zo simpel.
Nanne zei dat ook al natuurlijk, maar die wordt mijn man, en is dus bij voorbaat bevooroordeeld.

Ik ben er dus helemaal uit.

M. en ik gaan trouwen, en Nanne gaat me voortaan van advies dienen. :)