Yourney's end.

Ik heb nog geprobeerd wat werk gedaan te krijgen.
Maar heb enkel het gevoel alsof mijn hersenen het formaat van een strak opgeblazen ballon beslaan en ze nog steeds in mijn kleine hoofdje moeten.

Niemand had bezwaar toen ik alle andere afspraken afzegde.
En achteraf snap ik ook niet waarom ik dacht dat dat bezwaar er zou gaan zijn.

Gisteren ben ik langs gegaan, in het huis van H. zijn ouders, waar ik vroeger nog wel eens met hem langsreed, vroeger, toen zijn vader nog lopen kon, nog Nederlands sprak, nog niet zo grijs was. En waar ik sinds die tijd niet meer ben geweest. Omdat mijn relatie met H. verwaterde, veranderde. Omdat ik beste vriend en vader van niet zo kon combineren.
Meer dan zes jaar tijd moest ik stoppen in vijf minuten bij een oude man in een kist.
Hij ligt er rustig, vredig en hij lijkt gekrompen.
Ik ben een beetje bang om H. te vragen hoe hij zich eigenlijk voelt, maar ergens weet ik het wel. Hij heeft geen tijd voor voelen. Dat komt nog wel, na de begrafenis.

Die is straks, in Brabant.
Om er zeker van te zijn dat ik op tijd ben ga ik anderhalf uur van te voren weg.

Eerlijk gezegd weet ik niet eens precies wat me zo aangrijpt.
Ik ben in de war.
Mijn hoofd zit vol met gedachten aan H., aan onze jeugd, onze jaren samen.
Ik mis zijn vriendschap.
Maar ook zit ik vol met gedachten aan Lyka en onze veranderde relatie.
Dat ik graag een team zou willen zijn met H. en Papa P. en dat ik nu een soort toegevoegd familielif ben, gewenst, maar wel toegevoegd, niet echt.
Ik weet niet wat ik precies moet zeggen tegen Nanne, die werken moet vandaag en er niet bij is. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, wil dat hij het begrijpt, maar praat nauwelijks. Ik keek de afgelopen week enkel tv, de enige manier om mijn gedachten stil te krijgen.

En ndat is misschien wel precies waar ik zo in de war van ben.
Ik ben zo gewend aan zelfreflectie, aan rationaliseren, aan precies weten waar ik last van heb -niet wat ik er aan kan doen, dat daargelaten- en dat heel duidelijk en precies aan een ander uit kunnen leggen.
En nu weet ik het niet.
Waar ik voorheen misschien vier of zes gedachten stromen had maar ze nog wel van elkaar kon onderscheiden heb ik er nu tien of meer.
En word er zelf totaal geen wijs meer uit.

Ik laat het maar over me heen komen.
Onderdruk de neiging om H. apart te nemen en te huilen, te huilen omdat ik hem zo mis.
En om Papa P. een boze mail te sturen, waarom en hoe het nu zo moet, waarom ik me zo buitengesloten voel, zo niet een deel van de familie, terwijl ik toch Lyka's moeder ben.
Maar hij kan er niets aan doen.
Ik zeg het niet, hij weet het niet, hij is bezig met heel andere dingen.

Straks, vanmiddag, word Papa H. ter aarde besteld.
Een stomme zin, als ik hem zo zie staan. Heel klinisch, alsof je een stukje grond besteld, koopt, en hem daar instopt als een pakketje in een bus.
Ik probeer ernaar te kijken zoals hij dat zou zien, zijn lichaam in rust naast zijn eerste vrouw, zijn ziel nog bij zijn familie, maar ik ben niet gelovig, en kan me er weinig bij voorstellen.

Vanavond laat gaan we uit.
Nanne en ik.
Al maanden geleden gepland, al meer dan een jaar eerder gewenst.
We gaan zelden uit buiten onze vereniging, en dit was gepland, Lyka gaat uit logeren, vrienden zijn gebeld, ik heb op de website gekeken om ideeën op te doen voor wat ik aan moet trekken.

Zelden was het verschil tussen de dag en de nacht zo groot.
Zelden wilde ik zo graag wegrennen van iets en me vertoppen op de bank met een seizoen van de een of andere televisieserie en tegerlijkertijd zo graag aanwezig zijn, erbij zijn, bij H. zijn.

Ben ik nu raar?
Is dit een welbekend stukje 'gekke Ty', zoals er zovaak was in het verleden?
Is dit normaal, hebben anderen dit ook?
Maak ik me niet gewoon te druk over wat dit precies eigenlijk is?
Is het wel zo belangrijk om te weten wat ik voel?

Enkel vragen, geen antwoorden.

En eigenlijk schreef ik dit stuk alleen maar om wat te doen te hebben, tot ik zo in Tyko kan stappen, de file in naar brabant.
Op weg naar het einde van een weg.
En misschien een nieuw begin.