Voornémens.

Mijn blog verteld weinig dingen waar het echt om gaat.
Tuurlijk, ik vertel u een hoop, ik lieg zelden -alhoewel ik me zo af en toe wat artistieke vrijheid aanmeet omdat sommige dingen nu eenmaal beter klinken- en deel met u mijn wazige en analytische gedachtengangen over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Maar als het écht ergens om gaat, als iets écht pijn doet, of écht belangrijk is dan vertel ik het u vaak niet. Gevoelens van wanhoop en depressie, mits in laconieke taal verteld, kunnen zo af en toe best een plekje hebben op het internet. Maar echt uit de doeken doen wat mij diep van binnen bezighoud.. daar is het de plek niet voor.
Misschien zou het anders zijn als ik zeker zou weten dat geen bekende mij ooit las, iets wat ik geheel aan mezelf te wijten heb daar ik aan velen heb verteld dat ik een blog bezit. Maar ik denk van niet.
Mijn diepe gevoel, mijn tranen, mijn hopeloosheid om onveranderlijke zaken, al die dingen die iedereen heeft en ik misschien een tikje erger, die bespreek ik niet met u.

Vroeger schreef ik alles in mijn dagboek.
Die dagboeken staan, zoals vaker, vooral vol met negatieve dingen.
Het is wonderbaarlijk hoe weinig je te vertellen hebt als alles goed gaat.
Maar tegenwoordig schrijf ik zelden nog op papier. Geen gedichten, geen verhalen, mijn laatste dagboek stukje is geloof ik van december vorig jaar, maar november zou ook goed mogelijk zijn.
Ik heb al een blog, ik schrijf hier al, en om de een of andere reden is de grote noodzaak ook weg.
Misschien heb ik het minder moeilijk dan vroeger, misschien praat ik meer dan vroeger met de mensen om mij heen. Hoe dan ook, de behoefte om het op te schrijven is verminderd. Of de zin, want soms is de behoefte er wel, maar dat dagboek dan van onder de tafel vandaan halen en die pen pakken is dan net een stapje te ver.

Toch heb ik ergens het gevoel dat ik wat mis.
Voorheen kon ik door het teruglezen van mijn dagboek altijd precies zien op welke dagen, zelfs op welk uur -daar ik datum en tijd bij elke entry vermeld- ik mij hoe voelde en hoe dat kwam.
Er staat nu niet eens in dat we aan het verhuizen zijn.
En ergens voel ik de noodzaak dat erin te zetten.
Te vertellen over de moeite die het kost, een heel huis inrichten.
Mijn theorieën spuien over het hoe en waarom van mijn problemen met verhuizen.
Maar ik doe het niet.
Ik schrijf het op een blaadje met de notitie; 'in dagboek' en daar blijft het bij.
Het puzzelt me waarom ik het eigenlijk wil.
Het is een soort nageslacht iets misschien, dat ik wil dat anderen weten hoe het was, mijn leven. Wat een beetje absurd is, daar ik sinds mijn dertiende inmiddels al ruim een meter aan dagboeken heb geschreven en niemand die meters ooit gaat lezen tegen de tijd dat ik op zeventig-achtige leeftijd overlijden ga en het tienvoudige heb geproduceerd.
Of misschien wil ik het zelf graag nalezen, ben ik bang het te vergeten, hoe het ook al weer zat. Dat ik over tien jaar, als we naar een ander, nog gaver en cooler, huis verhuizen, nog even kan lezen wat ik ook al weer uitvoerde en dacht en riep en schreeuwde toen we naar dit huis gingen.
En dat is dan ook weer vreemd, want ik lees zelden wat terug uit oude dagboeken. Tenzij ik iets wil weten over een bepaalde dag of tijd, tenminste, over de tijd dat ik nog dagelijks schreef dan.

Misschien mis ik het wel gewoon.
Misschien heb ik het gevoel mijn gevoelens, angsten, boosheden en andere kronkels te veel bij mijn vrienden op schoot te leggen.
Misschien denk ik wel dat het zal helpen, het de verhuizing makkelijker zal maken.
Of misschien is dit wel weer een voorbijgaand iets, zoals zo veel van mijn ideeën.

Hij ligt op tafel.
Splinternieuw, omdat de laatste na twee jaar eindelijk vol was (wat een verschil, in vroeger jaren mocht ik blij zijn als ik zes maanden haalde met één dagboekschrift), met een pen erop.
Al twee dagen.

Ik ben benieuwd wanneer ik hem uit irritatie over de gekrompen tafelruimte weer naar zijn bergplaats eronder ga verplaatsen...