Verwarrende verbaasdheid.

Psychologen dien je op hun kantoor te zien. In dat verhitte en hete kamertje zonder airconditioning met de eeuwige kop thee tijdens je wekelijkse gesprek. Eventueel kun je ze tegenkomen bij de lunch in hetzelfde gebouw, buiten op de parkeerplaats, of onderweg naar het postvak. Je praat met ze enkel over jezelf, want daar zijn ze voor. In de jaren dat je ze kent heb je een groot deel van je privé leven op hun bord uitgestort. Zo af en toe vraag je hen naar hun leven -want je bent graag de meelevende pantiënt en daarbij is ze een tof mens- maar meer ook niet. Psychologen tegenkomen met partner en kindlief terwijl je met je eigen kind in de speeltuin bent is, hoewel het als enige speeltuin van betekenis in de stad een keer zou moeten gebeuren op zonnige dagen, vreemd verwarrend. Zeker als je dan wordt voorgesteld aan partner en aanwezige kennis die hen de stad laat zien, -want ze moeten hier nog gaan wonen- sigaretjes krijgt aangeboden en over koetjes en kalfjes en kinderen praat..