Zondagavond contemplatie.

Bij een gebrek aan een interessant onderwerp bij Netwerk besloot ik de gids eens door te bladeren voor iets anders actueels na mijn dagelijkse portie ellende in het Journaal. Ik stuitte achtereenvolgens op Andere Tijden over journalisten in de Tweede Wereldoorlog en op Tegenlicht. Die laatste had een interessante kop 'Onderhandelen met Al Qaeda' en zowaar ook een stuk uitleg in mijn eeuwige Vara Gids.

Willen we zoiets? Onderhandelen met Al Qaeda en vergelijkbare groeperingen? Zijn we voor of tegen de terroristen? Waarom doen die eigenlijk wat ze doen? Diverse blijkbaar belangrijke buitenlandse personen spraken over terreur, achtergronden, journalistiek en oplossingen. Het programma deed iets waar de VPRO bij mee meestal wel in slaagt; het zette aan tot nadenken. Nog geen tien minuten in het programma bevond ik me op de bank met thee en sigaret verzonken in de vraag: wat vind ík eigenlijk?

Vooropgesteld: Ik heb een hekel aan geweld. In zo goed als alle vormen en middelen. Ik heb de neiging van geweld bang te worden en prefereer bij uitstek de dialoog. Maar er zijn ook bij mij van die momenten waarbij de dialoog geen zin meer lijkt te hebben en je vastloopt en jezelf dan totaal gefrustreert terugvind terwijl je probeert de ander van jouw mening te overtuigen. Geweld is in mijn ogen nooit gerechtvaardigd en altijd een uiting van zwakte, van gebrek aan andere oplossingen, een teveel aan machteloosheid om op een andere manier met de situatie om te gaan.

Zo ook bij terrorisme. Ik verafschuw de middelen. Maar wat vind ik eigenlijk van het doel? Ik zie mezelf graag als multicultureel ingesteld en behoorlijk tolerant. Maar er zijn grenzen. Mensenrechten is zo'n grens. Als je als moslima een hoofddoek of zelfs burka wilt dragen vind ik dat prima, maar als je dat niet wilt dan moet dat ook prima zijn. In het kader van het doel werden er drie belangrijke punten genoemd die de meeste radicale moslim organisaties naar boven brengen. De aanwezigheid van de Amerikaanse troepen in Irak, de steun aan corrupte regeringen in het Midden Oosten en de steun aan Israël bij de bezetting van de Palestijnen. Feitelijk dingen waar ik eigenlijk tegen ben. Want hoe kun je nu pretenderen voor vrijheid en democratie te zijn als je een land steunt wat, tegen alle internationale rechtboeken in, een ander land gaat bezetten? En wie denken wij eigenlijk wel te zijn, dat wij alles zoveel beter schijnen te weten?

'Je bent of vóór of tégen de terroristen', zei men halverwege het programma. Na een half uur kijken was ik er nog steeds niet uit. Ik ben tegen terrorisme, tegen aanslagen en het verheerlijken van geweld, maar ik ben ook tegen Bush en zijn war against terrorism, tegen de gruwelijkheden die in dat gedachtengoed worden begaan, het ontnemen van grondrechten en de dubbele boodschap. Als er zoveel mensen blijkbaar iets aan te merken hebben over de manier waarop wij, toch onderdeel van 'het Westen', ons wensen op te dringen aan hun cultuur op de meest vreemde manieren, zouden we dan niet eens moeten kijken of er niet iets mankeert aan de manier waarop we dat doen? En in dat kader dan toch maar de dialoog aangaan?

Begrip kan ik moeilijk opbrengen, voor wie dan ook die waarom dan ook honderden onschuldigen doodt. Maar ja, ik ben opgegroeid in alle luxe en heb me nooit onderdrukt of benadeeld gevoeld, tenzij misschien door de belastingdienst. Youp van 't Hek zei in '89 over het vallen van de muur en het Oostblok: 'We zien mensen vrijkomen na vijftig jaar onderdrukking, maar onze generatie weet helemaal niet wat vijftig jaar onderdrukking ís.' Misschien doet het er ook wel helemaal niet toe of ik nu voor of tegen ben. We hebben nog tot de drieëntwintigste eeuw de tijd om het hoofdkwartier van Starfleet op een vredige aarde te bouwen...