Eigenlijk had ik een geweldig stukje in mijn hoofd. Iets ontroerend, of in ieder geval voor mij. Een mooie beschrijving van een gebeurtenis die, hoewel hij amper een halve minuut in beslag nam, mij heel veel goed heeft gedaan. Zo'n moment waarna je zingend naar huis fiets op topsnelheid en glimlacht naar alle sterren. Nu ja, aangenomen dat je fietst dan. In het uurtje dat ik vrij had vandaag tussen de vier afspraken in die ongemerkt in mijn dag waren geslopen kon ik wel even achter de computer kruipen. Wat mail kijken bovendien, en me wat bijlezen in wat fora in die twee dagen dat ik mijn pc niet had gezien.
Er was een oranje balkje onderin.
Zo'n balkje dat aangeeft dat iemand gepoogd heeft met je in contact te komen. Omdat ik nu eenmaal de immer afwezige msn'er ben, zo iemand die altijd op afwezig staat of ik er nu ben of niet. Heel handig als je nog eens wazige gesprekken wilt voeren. Maar nu waren het acht regels van een vriendin. Acht heel rare, persoonlijke, en toen ik er eindelijk achter was waarop ze betrekking hadden feitelijk zeer kwetsende regeltjes. Over een onderwerp waar we zo totaal over van mening verschillen dat de vriendschap verworden is tot een vaag kennisschap.
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo van de online contacten. Niet via msn en ander chatmedia in ieder geval. Is handig om een afspraak te maken, of even te kletsen als je de reclame van CSI wilt uitzitten, maar meer ook niet. Mijn voorkeur gaat meer uit naar gesproken berichten, bij voorkeur die waar je ook een gezicht bij ziet.
Dus waarom laat ik me dan zo van streek maken door wat rode tekst op een witte achtergrond?
Dat stukje, dat krijgt u van me tegoed. Dat heerlijke moment, dat schrijf ik nog wel. Ergens in een ander vrij uurtje. Als de computer weer hersteld is van de val van het balkon. Dat u vooral niet mocht denken dat het leven enkel kommer en kwel is dus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten