Overdenking.

Eigenlijk vertel ik hier nog maar zelden hoe het eigenlijk gaat met me.
Tuurlijk, ik blaat en neuzel en schrijf postjes vol over mijn teruggang naar mijn jeugdjaren en de spelcomputer, mijn muziekvoorkeuren en het weer en verkeer in ons kleine landje. Misschien meld ik tussen neus en lippen door iets over rugpijn en moeheid of stip ik zachtjes aan dat ik meer dan gemiddeld nadenk over de zin van het leven. Maar eigenlijk meld ik zelden iets wat er écht toe doet.

Ok, natuurlijk zou ik hier een betoog kunnen houden waar onzin begint en zin eindigd en dat alles wat je in een creatieve bui neerpent er heus wel toe doet maar het feit blijft dat ik terughoudender lijk te zijn met persoonlijke anekdotes. Terughoudender dan vroeger in ieder geval. Vroeger, voor ik alles omzette naar de inmiddels overeleden tylani.free.fr, toen mijn Engelse log nog Nederlands was.

Het doet mij bedenken wat het verschil is tussen Toen en Nu.
Wat was er toen anders? Was er toen meer wel wat er nu niet is of is er nu wat wel wat toen miste?

Ik heb het druk.
Of liever, ik heb Nanne, en ben liever in mijn vrije tijd met hem bezig dan met de computer, wat op zich een redelijk gezond iets lijkt te zijn.

Ik werk iets meer.
Alhoewel dat ook in perspectief gezet moet worden nu ik besloten heb te stoppen met het postertjes klussen voor de plaatselijke GGZ en het eigenlijk alleen maar in lijkt te houden dat ik drie dagen in de week een paar uur de deur uit ben.

Ik ben eetgestoorder dan toen.
Maar ook dat lijkt eigenlijk positief -ruim bekeken, dat wel- daar ik veel minder van de angsten heb die toen zo opspeelden.

Misschien ben ik burgerlijker.
Met een huis een vriendje, katten, kind en auto en plannen voor samenwonen wat ik stiekem eigenlijk heerlijk vind. Nog nooit heb ik zo goed begrepen hoe prettig stabiliteit kan zijn voor je geluksgevoel.

Misschien ben ik minder eerlijk geworden.
Of liever, als we onder eerlijk verstaan dat ik in het verleden de behoefte had om iedereen overal en altijd zeer precies uit de doeken te doen hoe ik mij voelde en waarom en wat de wereld toch eigenlijk kut in elkaar zat zonder ook maar een greintje empathie voor het gevoel van de ander bij al mijn onthullingen.
Ergens ben ik blij daar vanaf te zijn. Enige geheimhouding is denk ik op zijn plaats als je tot de wat extremere mensen behoort.

Heb ik dan zoveel minder te vertellen?
Gaat het dan echt zo goed?
Blijkbaar wel.
Of liever, op voedselgebied gaat het af en toe flink waardeloos, maar dat hang ik liever niet aan de grote klok. En daarbij komt er altijd de dag of het uur waarop het weer beter gaat. Dus eigenlijk zie ik het leven best wel zonnig in.

Misschien moet ik het daar maar op houden.
En vooral niet nadenken over de mogelijkheid dat ik het niet zou durven melden als er mindere dagen zijn, omdat ik me de laatste jaren zoveel meer bewust ben geworden van het effect van 'klagen' op mijn omgeving...