Vroeger was alles beter.

Een jaar of elf, twaalf geleden kocht ik een Zippo. U weet wel, zo'n weerbestendige aansteker die nooit uitwaait maar waar het vlammetje dan wel van in de deksel verdwijnt bij wind zoals nu en die je bovendien twee keer zo vaak moet bijvullen als een gasaansteker. Maar hij was gaaf. Niet van dat glimmende, maar mat metaal waar ik de naam van mijn eerste verzorgpony -ja, erg pony-meisjes-achtig, maar het was een mooie naam- in had laten graveren en waar ik later Lyka bij liet zetten. Een beetje echte Zippo -niet die namaak benzine aanstekers voor een paar euro- heeft een levenslange garantie op het binnenwerk en mits ik hem niet zou verliezen zou ik daar dus nog jaren plezier van hebben. Ik kocht een hoesje om hem aan mijn riem te kunnen hangen zodat hij nog langer dan levenslang zou meegaan en dacht er verder zo goed als nooit over na.

Tot ik overstapte van een broeken-meisje en meisjes-meisje te wezen. En rokken en bijbehorend tasje om te hangen om al mijn rotzooi in kwijt te kunnen. En tasjes hebben ritsen die je kunt vergeten dicht te doen. Zo verloor ik mijn allereerste echte aansteker. Die waar ik ruzie over had bij de juwelier, die waardeloos werk uitvoerde bij het graveren van Lyka's naam. Die die ik altijd bij me had, en waarvan iedereen in de verniging wist dat hij van mij was, vanwege die rare paardennaam.

Nu ja, er was geen man overboord. Het was immers maar een aansteker, en daar waren er zat van. Ik zou wel weer een nieuwe kopen.
Maar het marktstandje waar ik hem ooit bij had gekocht was niet meer. En feitelijk vond ik dat het opnieuw laten graveren van een ponynaam misschien wel een beetje achter me lag. Dus struinde ik de plaatselijke sigarenboeren af naar een ander model. Iets nieuws, iets eigentijds, iets helemaal Tylani.

Ik vond een dolfijn.
Geen matte dit keer, een glanzende. Maar wel met mooie, al helemaal ingegraveerde dolfijntjes. En plaats om Lyka's naam en geboortedag alsnog neer te zetten. Al wat ik hoefde te doen was zevenenvijftig euro vijftig te betalen.

Wát?!
Zevenenhoeveel?
Zippo's waren toch iets van twintig? Vijfentwintig misschien, maar dan toch echt op zijn hoogst dertig met die gravering erbij? Geen zevenenveel euro vijftig?

Oh.
Wacht.
Twaalf jaar geleden was er nog geen euro.
En was het twaalf jaar geleden.
Vast iets met inflatie en tijd enzo...

Ik voel me oud.