Met zes vrouwen en een man komen we dan samen om het leven van alledag wat door te lichten.
En, omdat we alleen eetgestoorden zijn, om wat thema gericht of therapeutisch bezig te zijn. Alhoewel het samenkomen op zich ook al therapeutisch is.
Persoonlijk zou ik elke gestoorde -op wat voor manier dan ook- en lotgenotenclubje willen aanbevelen. Zelden voel je je beter begrepen, omdat zij ook voelen wat jij voelt.
Je kunt anderen van advies voorzien en er zelf om vragen, want je kent elkaars ins en outs.
Je hoeft er niet eens zo heel erg ziek voor te zijn, het is enkel een stukje samenzijn wat je meestal mist in je dagelijks leven, samenzijn met gelijk
Er zijn wat kleine puntjes misschien.
Te verwaarlozen puntjes eigenlijk.
Niet eens echt het noemen waard.
Punt één is dat ik nergens zo jaloers op kan zijn als andere eetgestoorden.
Vooral op diegenen die wel weten af te vallen.
Punt twee behelst de locatie van het hele gebeuren.
Zutphen.
Op twee uur rijden van mijn woonplaats, in de spits drie.
Wat mij doet concluderen dat het jaloersheid probleem dus nooit zo belangrijk kan zijn als ik bereid ben om half zes mijn bed uit komen voor mijn clubje..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten