Werkelijkheden.

Ik vloog.
Ik reed veel, gruwelijk veel, te hard.
Ik vluchtte, zij het niet van de wet, maar van mezelf en mijn mogelijke schuldgevoel.
Ik stak een sigaret op en ontweek tenouwernood de bestuurder op dat deel van de weg waar ik me niet diende te bevinden.
Later dronk ik mij zat in een café om daarna weer weg te scheuren, naar God mag weten waar.
Ik genoot.
Het gevoel out of control te zijn, al had ik geen idee waarvan, was verslindend en vroeg om meer.
Ik had zo weinig zelfbesef dat bijna-ongelukken enkel voedsel waren voor stoere praat in het volgende café.

En werd uiteindelijk -omdat reden en logica in slaapstaat op vakantie zijn naar een ander melkwegstelsel- door ex. k. er toe bewogen mezelf aan te geven.

Zwetend werd ik wakker, dronk wat, viel weer in slaap en droomde vervolgens dat ik professioneel opvoeder was in een psychiatrische jeugdkliniek.

Vreemd, dat wat me het meest verbaast is niet dat ex. k. plotseling een geweten heeft en, nog veel ongebruikelijker, als het mijne fungeert, maar dat ik -als eeuwig geheelonthouder- dronken was...