Tijdelijk balansloos.

Als voorbereiding op de verhuizing van Nanne kochten wij een kast. Of liever een dressoir, maar ik vind dat dat best kast mag heten. Nanne ging die even in elkaar schroeven -ik begrijp ineens het voordeel van dure designketens die alles in elkaargezet afleveren- en ik hield zo af toe een deurtje vast of hamerde wat spijkertjes erin.

En ineens trof het besef me met de kracht van een aanstormende vrachtauto.
Er wordt écht verhuist.

Straks moet ik dozen gaan inpakken, en omdat er ook in dit huis wat verplaatst en heringericht moet worden komen hier ook dozen en pakketten en lege kasten te staan.

Oh God.

Ik heb het niet zo op verhuizen.
De laatste verhuizing was op zijn zachts gezegd dramatisch te noemen, waar bij ik uiteindelijk huilend in een hoekje van de slaapkamer eindigde. Er zijn een hoop soorten stress die ik best kan hebben, maar verhuizen hoort daar blijkbaar niet meer bij. Zelfs bij het verhuizen van anderen word ik gestressed, angstig en chagerijnig.

Van het ene op het andere moment wissel ik van boos en kortaf naar een klein dreinend meisje wat op bed wil liggen en luidkeels protesteert tegen de hele gang van zaken of haast huilend meldt dat ik nooit, maar dan ook nooit meer wil verhuizen.

Nanne is al ingelicht over mijn buien.
Dat het niets persoonlijks is, dat ik nog steeds volwassen en oud en verstandig ben en dat het allemaal maar van tijdelijke aard is en of hij toch vooral geen aanstoot wil nemen aan mijn kinderlijke dreinende gedrag.
Niet dat dat echt helpt, want de grootste irritatie is toch wel die aan mezelf.
Kinderlijk zijn en stuiteren als je vrolijk bent is nog tot daar aan toe, met dat deel van mezelf kan ik best leven, bovendien houdt het je jong.
Maar hoe ik het ook probeer, ik schijn het niet te kunnen helpen, van verhuizen raak ik uit balans. En dan kan geen eetstoornis me weghouden van een naar gevoel van hulpeloos- en verlatenheid.

In de gang heb ik een heel groot schema opgehangen.
Met tien grote vakjes, waarvan ik er, mijn kinderlijke staat van geest erend, iedere dag een mag doorstrepen met een heel groot kruis.
Nog tien dagen.
Dan ben ik weer normaal, en rustig, en stabiel en volwassen.
Maar nu nog even niet.