Toekomst.

De kok in onze vereniging heet Jaap.
Of nu ja, technisch gesproken heet hij helemaal geen Jaap, maar omdat hij een vergelijkbare oud-Hollandse naam heeft noem ik hem Jaap.
Jaap is de enige binnen de vereniging die wordt betaald en die boven de veertig is.

Laatst had hij, heel onfortuinlijk, zijn hand verbrand en nu was hij voor het eerst -of in ieder geval voor het eerst op een dag dat ik ook aanwezig was- weer in het pand waarbij wij even wat zinnen als 'hoe gaat het nu' en 'goed, en met jou' uitwisselden. Ik vertelde hem dat ik samenwonend ben tegenwoordig en tot mijn verbazing (of misschien ook wel juist helemaal niet) reageerde hij ongeveer zoals M. Ongeveer zo:

Het wordt tijd dat je gelukkig bent Ty.
Ik bedoel maar, je hebt nogal wat meegemaakt enzo. Ik bedoel, ach, je weet wel wat ik bedoel, toch? Nu heb je hem, en hij heeft jou, en jij houdt van hem en hij van jou en je bent gelukkig. Snap je wel enzo? Dat we je zien lachen, dat compenseert al dat zwart wat je draagt, snap je?

(Jaap is er niet een van de makkelijke korte gesprekken)

Ik was trots, geraakt en verbaasd.
Trots en geraakt, omdat het inderdaad wel een beetje zo is, en ik het fijn vind dat dat iemand anders dan uit mijn directe omgeving opvalt.
Maar ook wel een beetje verbaasd.
Want om eerlijk te zijn, zo slecht ging het toch nu ook weer niet voordat Nanne in mijn leven kwam. En dat ik zelden lachtte, dat bedoelde hij vast symbolisch.
Als er iemand het overschreeuwen van gevoel door stuiterende vrolijkheid tot een kunst heeft verheven...

Al wat me nog rest is dus trouwen, kindjes krijgen en verhuizen naar een eensgezinswoning met een tuin en een zandbak.