Waardering voor mijn moordvent.

Af en toe ben ik een verschrikkelijk kreng.

Als ik aan roddelen doe met andere vrouwen en we het huishoudelijk werk van onze mannen bespreken komt de mijne er met vlag en wimpel het best vanaf. Mijn Nannetje stofzuigt, hangt de was op en haalt die weer af, ruimt de vaatwasser in, maakt de kattenbak schoon als ik het vergeten ben en zet elke avond de waterkoker klaar met het water er al in, klaar voor de thee van de nieuwe ochtend.

Hij laat af en toe wat kleren slingeren over de stoel in de slaapkamer, en vergeet haast elke ochtend zijn dekbed recht te leggen, maar aan de andere kant onthou ik dat de mijne recht moet enkel en alleen omdat ik gedurende de dag veel vaker in de slaapkamer ben dan hij.

Ik had slecht geslapen, ik moest weer aan een ritme, minder slapen en zo het irritante wakkerworden midden in de nacht onder controle krijgen. Dus om zeven uur eruit, of ik nu wakker was of niet. Vroeger stond ik om zes uur op, liet dan de hond uit, ontbeet, gaf de beestjes eten en liet dan weer de hond uit voor ik Nanne wakker maakte om zeven uur. Tegenwoordig ben ik om zeven uur een soort vaatdoek, die niet uit bed wenst te komen en met grote moeite om een uur of acht met deken en al naar de bank hobbelt om mijn vriendje goeiemorgen te wensen en met een zoen naar zijn werk te sturen. En dus laat Nanne de hond uit, ontbijt, geeft de beestjes eten en laat opnieuw de hond uit en racete dan naar zijn werk. Met weinig tijd over om iets anders te doen.

Er was een grote stapel was, nog in de wasmachine en ik irriteerde me eraan. Zo erg dat ik mijn pijnlijke rug dubbelboog om hem eruit te halen, amper een minuut uit bed.
Toen vriendje om kwart over acht terugkwam met de hond en ik mijn oog door de kamer liet stuiteren viel mijn oog op de grote wasmand, vol gekreukte kleren. Verdorie.
Ik was moe, en moe, en moe en had rugpijn. Ik wilde niet degene zijn die de was moest ophangen, op het balkon nog wel, omdat ik had besloten dat ze daar het snelste droog werd. Ik wilde op de bank hangen of nog beter, weer naar bed.

En dus besloot ik de schuld van de gekreukte was in Nanne's schoenen te schuiven.
Als hij eerder zou zijn opgestaan, als hij gister had gedouched dan had hij nu de was kunnen ophangen. Als hij beter had geluisterd dan had ik nu niet de was hoeven ophangen en mijn pijnlijke rug in onmogelijke bochten hoeven wringen.

Dat ik gisteren met geen woord over de was gesproken had is bijzaak.
Dat hij pas tien tellen voor hij op de brommer moest stappen om weg te scheuren ervan hoorde is een onbelangrijkheid.
Dat ik mijn eetgestoorde gedachten mijn dag laat bepalen en gisteren vond dat twee keer een half uur met de hond wandelen in plaats van scooteren en goed idee was en dus nu de prijs betaal doet totaal niet terzake.

Af en toe ben ik echt een kreng.

En het ergste is nog dat als hij de tijd had gehad, hij waarschijnlijk nog de was zou hebben opgehangen ook...