Zaterdagavondgevoel.

Ik wilde iets schrijven.
Echt.
Ik had vast ideeën, zeeën, maar niet nu.
Nu heb ik een hoofd dat leegloopt.
Eigenlijk heb ik elke dag een hoofd dat leegloopt.
Ik weet niet eens of het me wel echt iets kan schelen.
Voel me schuldig, ergens, omdat ik zo weinig stukjes pen, omdat ik, zoals ik dat noem 'achterloop'. Schuldig tegenover wie eigelijk?
Ik ben gelukkig, heb vakantie van het vrijwilligerswerk, en waar ik in het verleden geen idee had wat te doen met de vrije tijd vind ik het nu fijn. Ik heb een hondje op te voeden, een paardje om naar toe te gaan, en bank om op tv te kijken en een Nannetje die 's avonds thuiskomt om me te knuffelen.

Life is good.
Ik ben faalangstig, iedere keer als ik boos ben of chagerijnig, als ik denk dat Nanne me verlaten gaat.
Ik ben eetgestoord, als ik in de spiegel kijk of op een weegschaal sta, of me 's avonds bedenk waarom ik in hemelsnaam al die snoepjes at.
Maar verder ben ik redelijk normaal.
Ik was zenuwachtig om Nanne als eerste te vragen, van de week -de uitleg komt nog wel, ooit-, maar heb me door een betrouwbare bron -M. je bent mijn held in bange uren- laten vertellen dat dat heel normaal is. Ik ben gestressed als het over werk gaat bij mijn schoonouders, omdat ik te veel wil en graag zekerheid heb, met het oog op kindertjes enzo, terwijl Nanne graag iets wil wat leuk is en opleidingsmogelijkheden heeft, maar ook dat schijnt heel burgerlijk en gewoon te wezen.
Ook weet ik dat niet schrijven als het goed gaat voor mij -zoals voor zoveel anderen- een zaak van alledag is. Mijn stapel van anderhalve meter dagboeken zullen enkel getuigen van dagen vol zwartheid en rotte appels, niet van geluk, verliefdheid of dagen van boodschappen-kinderdagverblijf-school-koken-was-bed.
Dus feitelijk is alles peachy en moet ik me niet zo druk maken om te late of zelfs totaal afwezige logjes. Het getal zonder tientallen naast mijn lijst met gearchiveerde postjes maar negeren en vooral verder gaan met een gelukkig huisvrouwtje wezen.

Jeetje wat saai...