We waren al wezen zwemmen. Maar Lyka was echt niet moe. Ze kon wel, volgens eigen zeggen, tot twee uur in de nacht opblijven, soms als ze met Papa P. naar het strand ging in de nacht. En ze wilde echt het bandje zien.
Om negen uur waren we bij de club in Wageningen waar het broertje van de vriendin en zijn bandje met gothic rock ('zoals Nightwish. Nightwish is cool!' en 'harde muziek is leuk! ik wil wel oordopjes hoor') zou spelen. Lyka kaapte de aanwezige vrienden mee naar de dansvloer, want alleen dansen is eng want dan kijkt iedereen. Om half tien wilde ze toch maar geen appelsap en dronk ik mijn cola light op de bank op haar schoot ('ik word echt niet plat, dit is veel leuker zo') terwijl we mensjes keken.
Om kwart voor tien meldde het broertje dat ze pas om half elf gepland stonden en dat dat best wel eens uit zou kunnnen lopen. Maar Lyka was nog steeds niet moe en wilde toch vooral niet naar huis. Om tien voor tien lag ze op de bank tegen me aan, enkel haar ogen nog open en moest ik toch vooral ophouden te vragen of ze wel zeker wist dat ze dit vol ging houden. Dit is leuk, we gaan hier niet weg.
Om vijf voor tien waren we onderweg naar de kapstok, ondanks al het willen was én zwemmen én een bandje kijken misschien toch iets te veel van het goede.
'Volgende keer gaan we gewoon niet zwemmen hoor!'
Ik heb een heel erg vreemde dochter.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten