Life is great.

Gisteren werd ik door vriendje E. meegenomen naar een Japans restaurant. De laatste tijd is samen met mij gaan eten af en toe een beetje een ramp en vermijd ik bij voorkeur openbare gelegenheden waar men gezamelijk eet, maar gisteren besloot ik alles minimaal een paar uur in de ijskast te zetten en te genieten. Het restaurant in kwestie was van het soort wat ik, was ik alleen of met anderen geweest, nimmer zelf betreden zou. Veel gekleurd glas, duur en groot gebouw middenin hartje Rotterdam. Het soort plaats waarvan ik het vermoeden krijg dat ik er met mijn lading alternatiefheid niet echt toegalten zou worden. Nu had ik gisteren geheel tegennatuurlijk een broek en gympen aan en niet de eeuwige zwarte rok en spikes, maar toch.

Alles wat ik vanaf de buitenkant dacht te weten bleek onwaar. Iedereen mag er naar binnen, mits je het kunt veroorloven. Japans eten is aan een soort U-tafel zitten met in het midden van de U een bakplaat, waar ter plekke je eten gemaakt wordt, inclusief show met gebakken eieren en stokjes. Na het menu tot in detail bestudeerd te hebben gooide ik alle voorzichtigheid overboord en besloot dat geen enkele hoeveelheid caloriën mij schelen kon.

Im worstelde mij twee uur lang door de bediening van de stokjes heen, wat ik tegen het einde van de avond voldoende onder de knie had om rijst mee te eten (waarvoor je als Hollandse klant overigens braaf een lepel aangereikt krijgt) en heb het tot vanochtend vroeg volgehouden om me niet druk te maken over wat ik gegeten heb. Vanochtend heb ik de weegschaal laten staan. Eigenlijk ben ik te bang voor wat die aangeven gaat. Maar de avond was geweldig. Gaaf, schitterend, heerlijk, tof, cool, fantastisch. En daar heb ik best twee dagen vasten voor over.