Naastenliefde.

Terwijl ik bezig was met de o zo belangrijke activiteit van het navullen van mijn inktpatroon was het daar ineens: TikTik! Nadat meteen erna de stilte weer wederkeerde verdacht ik mijn poezen van geklooi met de waslijn of knijpers en spoedde mijn gedachten weer richting het uit laten lekken van de zwarte inkt. TikTik! Iets ongeduldiger nu. De stilte daarop leek korter. TikTik! Nu wist ik het zeker, het kwam van de ramen aan de galerijkant. Zou iemand op het raam tikken? Maar waarom zou men dat doen? Ik had immers een prima functionerende bel. Ik verwachtte E., maar die belt altijd aan. Ik stond op en keek door het voordeur raam. Niemand. Toch maar weer naar de ink.. TikTik! TikTik! Dan de deur maar open doen om te kijken.

Rechts van de deur, tegen de galerijrand aangeleund stond een heel klein jongetje. Niet een van de naaste buren, anders had ik hem wel herkend, maar klein genoeg om vast van dezelfde galerij te zijn.
'Heb je twee euro?' vroeg het jongetje.
'Erm.. Jawel, maar waar wil je twee euro voor hebben?'
'Heb je dan één euro?' probeerde het jongetje nog maar eens, als was hij wanhopig op zoek naar iemand die hem zou helpen.
'Waar wil je die euro voor hebben dan?' polste ik wederom.
'Een ijsje kopen' zei hij met een hoopvol gezicht, alsof dat de doorslag zou geven voor het krijgen van de euro.

Toen ik hem adviseerde dat hij dan beter die euro aan zijn moeder zou kunnen vragen liep hij heel stilletjes verder, langzaam en slenterend, als wachtte hij tot ik de deur zou sluiten en hij het bij de buren kon gaan proberen.