Zelfbeschikking.

Om de een of andere niet geheel verklaarbare reden besloot ik het de documentaire op Canvas op te nemen. Ik zou met Lyka en avondje in de vereniging doorbrengen en het stuk dat de Vara gids erover schreef leek mij wel interessant. Zo keek ik dus vanochtend het bewuste programma over vrouwenhandel, met de toepasselijke titel 'seksslavinnen'. Ergens daarin, zo vlak voor het einde, krijgt handelaar Vlad vijf jaar voorwaardelijke gevangenisstraf. De eis is vijftien onvoorwaardelijk, maar hij had blijkbaar een goede advocaat.

'De rechter hielp ook.' Zo vertelde Vlad. 'Hij had begrip voor de situatie.'

Dat zinnetje stuitert wat door mijn hoofd, en, mijn hoofd kennende, zal nog wel even blijven stuiteren. Begrip voor de situatie. Voor welke situatie dan precies? Het verkopen en mishandelen van tientallen vrouwen? Het absolute gebrek aan menselijke waarde? Ik weet het, waarschijnlijk moet ik dit soort programma's niet kijken, en al absoluut niet op de vroege ochtend of de late avond. Wat mijn beweegredenen precies zijn voor het kijken van dit soort programma's zijn zelfs mij nogal onduidelijk. Maar toch..

Ooit was ik een jong meisje, met een air van wereldwijsheid om zich heen, maar eigenlijk klein en angstig en vooral hongerig naar liefde, in welke vorm dan ook. Seks was iets dat mannen van je verlangden. Dat hoorde erbij. Als je een vriendje had, vanzelf, maar ook als er mannen of jongens waren die je gewoon alleen maar aardig leken. Het heeft me jaren gekost om door te krijgen dat je daar zelf een keuze in had en nog eens jaren voor ik mijn 'nee' in relaties kon laten horen. Rond het moment dat ik eindelijk in staat was om mijn onstuitbare hang naar liefde en aandacht te scheiden van het geven van mijn lichaam en ontdekte dat ook dan de vriendjes van je blijven houden, werd het vriendje wat ik toen had agressief. Geheel volgens mijn eigen strenge richtlijnen gooide ik hem het huis uit en belde de politie. Niemand zou mij ooit nog slaan. Er kwam een rechtzaak, hij kreeg een voorwaardelijke straf, maar wat het belangrijkste was was dat ik voor mezelf was opgekomen. Niet bang in een hoekje gekropen, niet op mijn knieen teruggekropen omdat ik hem zo miste, want ik was nog steeds verliefd.

We zagen elkaar nog wel, hij zocht behandeling voor zijn agressieprobleem en we zaten in hetzelfde poolteam. Liefde kruipt waar het niet gaan kan, en hoewel ik nooit meer zijn vriendinnetje wenste te zijn, hunkerde ik nog steeds naar zijn liefde en knuffels. Hij kwam op de thee, een keer film kijken. Bleef wat hangen na een poolwedstrijd. Opnieuw ging ik, net als zoveel jaren geleden, in de fout en verbond het geven van mijn lichaam aan de knuffels. Voor wat hoort wat, was zijn stelling, en ik, die zoveel had gemist, was bereid een hoop te doen voor knuffels en een zoen. Tot die ene dag. De dag waarop mijn grens ook echt een grens ging worden. En dan vooral een waar niemand overheen diende te stappen.

Hij kwam langs, en wilde toch. Ik protesteerde en hij negeerde. Tegen de tijd dat hij besef scheen te hebben van zijn actie en ik, wat kledingstukken armer, trillend in een hoekje lag, kwamen er excuses. Hij had het vooral niet zo bedoeld. Ik was bang, maar vooral woedend. Dit was mijn grens. Mijn muur, met OostDuitse grenswachters. Mijn lijf. En hij had alle wetten en regels met voeten getreden. Ik ging langs bij de politie, deed aangifte. Werkte me door een bataljon aan vooroordelen heen, -mensen met een psychiatrisch verleden moesten er maar voor zorgen niet verkracht te worden voor het geval de politie ze geloven moet- kreeg officiële excuses en de mededeling dat het snel opgelost zou worden.

Na zeven maanden, vijf en een halve meer dan mij oorspronkelijk beloofd, belde de dienstdoende rechercheur met de mededeling dat vervolgen weinig zin meer had. Jouw woord tegen zijn woord. De officier van justitie zou nog een gesprek willen, maar meer dan een formalteit was dat niet.

Sindsdien ben ik bang. Niet dat ik daarvoor al niet bang was voor seks, of zo goed als alles wat met seksualiteit te maken heeft, maar tegenwoordig lijkt dat een hondervoud verergerd. Ik ben bang voor alles wat op hem lijkt, iedere man met leren jas is bij voorbaat verdacht. Ik dank de goden waar ik niet in geloof voor zijn agressie, die hem een verbod op het betreden van het verenigingsgebouw heeft bezorgd, zodat ik daar in ieder geval veilig ben. Niet dat ik bang ben dat hij me iets doet, dat niet, ik ben bang voor wat hij opwekt. Hij heeft iets opengescheurd waar ik na zoveel jaren eindelijk overheen an het komen was. En wat het ergste is, hij heeft het ongestraft gedaan. Het voelt alsof je met een bordje boven je hoofd rondloopt: 'Ik ben Ty, doe maar wat je wilt, je komt er toch wel mee weg'

Maar, mijn grens is nog nooit zo zwart geweest. Mijn OostDuitse grenswachters zijn vervangen door Russische, omdat ik die effectiever vind. Niemand zit nog ongestraft aan mij zonder mijn toestemming, met inbegrip van alle partners. Als zij iets met seksualiteit willen zetten ze maar een video op. En als ze me daarvoor willen verlaten gaan ze hun gang maar, mijn grens gaat voor.
Het is niet het leven zoals ik het gewild zou hebben. Graag zou ik intiem willen zijn, met warme armen om je heen samen in één bed. Het zal wel komen, ooit. Wie een relatie heeft met mij moet over veel geduld beschikken op dat vlak. Maar dit is hoe ik het wil. Punt en uit.

'Begrip voor de situatie'? Nee. Never, Never, Never Nooit Niet.