Zo goed als.

Bijna beter.
Beter genoeg in ieder geval om met het geplande werk te gaan beginnen vanmiddag.
De verkoudheid is er nog, maar met twee extra zakdoeken in de tas moet ik dat wel overleven.

De hoest, daar moest ik wat aan doen.
Vrijdag was ik moeizaam naar de drogist gereden om daar de discussie aan te gaan over de best werkende maar vooral niet te vieze hoestdrank.
Misschien zou ik over mijn kieskeurigheid heen moeten stappen, maar de ervaring leert dat ik, als ik iets smerigs mezelf moet toedienen, meestal na een keer of twee de kwaal ondergeschikt verklaar aan de viezigheid die ik in moet nemen. Dus legde ik uit aan de drogistmevrouw dat het voor mij echt héél belangrijk was om te weten hoe de drankjes smaakten. Iets wat je koopt maar niet wegkrijgt is feitelijk weggegooid geld natuurlijk en bovendien wordt ik er niet beter van.

Ik kwam thuis met een flesje Fluimucil, met volgens het opschrift iets van frambozensmaak.
Jaja.
Frambozengeur, dat wel. Maar verder een voornamelijk slijmerige chemische smaak. En iets vertelde mij dat als je na het kopje hoestdrank een groot glas Yoki naar binnen werkt het effect van de drank ietwat verloren gaat.
Op zaterdag probeerde ik de drank zonder smaak verdrijvende dranken erachteraan. Zondag hoestte ik nog steeds de longen uit mijn lijf.
In het verleden had ik altijd last van kriebelhoest, zo'n irritant kuchje waar je spontaan meer van gaat roken omdat je dan wel slijm kunt ophoesten en waar een beetje dropdrankje of het zuigen op wat Vicks prima tegen helpt.
Dit was anders.
Dit was een soort hoest die mij het gevoel gaf dat mijn longen binnenstebuiten gekeerd werden. Iets waar ik van dubbel klapte en naar adem snakte van pijn.
Iets waar de Fluimucil duidelijk niet tegen hielp.
Het werd tijd voor rigoreuze maatregelen. De kwaal was hier duidelijk niet ondergeschikt aan de viezigheid die ik eventueel in zou moeten nemen om er van af te komen.

Van vriendje leende ik een grote fles Bisolvon. Smerig, chemisch spul. Zo vies dat er niet eens smaakstof doorheen zat. Maar zou wel erg goed moeten zijn, iets met chloor en hexine en meer van dat soort enge namen erin.

Vanmorgen nam ik mijn eerste maatbekertje vol. Kokhalste, slikte. Wachtte vijf minuten voor ik een glas Yoki inschonk. Wachtte toen nog maar wat minuten.

Het eerste bekertje is weg, de vieze smaak ook, en ik leef nog.

Nu de hoest nog weg.

(Als ik bisolvon mag geloven kan dat niet langer dan twee dagen duren. Dus, beware, vanaf woensdag weer een overdaad aan actief logwerk van mijn kant)