Emotie.

Waar het precies door kwam is me onduidelijk. Verlatingsangst misschien, of me onbegrepen voelen. Mischien had ik gewoon last van een of ander vaag hormoon, of was het gewoon zaterdagochtend vroeg.

Vriendje stuurde me eens smsje, met daarin zijn planning, of ideeën, voor de zaterdagmiddag. Hij was op vrijdagavond met zijn papa naar de film geweest, dus een zaterdagochtend zou er wel niet zijn, zo dacht ik. In een tijdspanne van enkele seconden passeerden woede, verdriet en iets wat op pijn leek door mijn binnenste. Wie dacht hij wel niet dat hij was, zomaar alweer niet bij mij zijn?! Hij zat wel met planningsproblemen, dat wel.. Maar ik heb niet zoveel vrije weekenden en heb ook knufelbehoeftes! Zinnen met een hoog 'nooit' en 'altijd' gehalte wervelden door mijn hoofd terwijl ik dacht aan een bericht terug.

Tenslotte besloot ik toch maar te bellen. Zeventig procent van de communicatie is immers non-verbaal en als ik nu wat op zou schrijven zou dat er vast bozer uitkomen dan ik bedoelde. Vriendje klonk slaperig. Oeps... Misschien is zaterdagochtend half negen wat vroeg voor dit soort gesprekken. Maar vriendje was wakker genoeg. En begreep me. En was heel lief. En vond dat ik gelijk had. Ik was niet de verlatingsangstige, de overdrijvende, de nooit genoeg aandachthebbende. Het mocht wel weer eens knuffeltijd wezen. En ineens voelde ik me zo naar en verdrietig en opgelucht tegerlijkertijd dat ik in tranen uitbarste.

Huilen aan de telefoon.
Huilen om niets, of liever, om mezelf, om iets anders dan iets naars buiten mezelf, is erg lang geleden. Iets wat er als eerste bij inschiet als je geest besluit om gevoel te gaan begraven onder meters dik beton.

Het voelde nog best goed ook, ergens.