Verjaard.

Gefeliciteerd worden zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn. Een compliment wat je nauwelijks meer iets doet omdat je heel je leven ieder jaar hetzelfde zinnetje hebt gehoord. Je bent eraan gewend.
Er waren vaders, moeders. Ooms en tantes en vage familieleden die je zelden zag en waarvan je je later afvroeg of het hartelijke in de felicitatie gemeend was of enkel aangeleerd gedrag, zoiets als 'goedendag' zeggen in de lift als je uitstapt.

In het algemeen heb ik het niet zo op verjaardagen. Niet op mijn eigen, en eigenlijk ook niet zo op die van anderen. Het riep te veel op. En feitelijk, wat is het nu helemaal. Het is niet zo dat een jaar ouder worden echt anders voelt, ik ben niet een wezenlijk ander mens dan gisteren, of eergisteren. Zelfs als je achttien wordt voelt het niet zo.

Het was dinsdag en omdat het dinsdag was stond ik achter de bar, verjaardag of niet. Als concessie aan het ouderworden gevoel had ik op de deur met schoolbordverf geschreven dat ik jarig was. Natuurlijk had ik verwacht gefeliciteerd te worden, of op zijn minst gehoopt. In ieder geval door de vrienden die in de vereniging aanwezig zouden zijn. Maar dat ik van zo goed als iedereen, zelfs door de vage kennissen en de vaste klanten een verjaardagsgroet kreeg, daar had ik niet op gerekend. Diverse keren werd ik zelfs geknuffeld en gekust.

Stiekem is jarig zijn misschien wel leuk.

Ik ga heel kinderlijk grijnzen van al die felicitaties, dat wel.
En ik blijk ver boven de gemiddelde leeftijd te zitten met mijn zevenentwintig jaren.

Volgens jaar sta ik op woensdag bar.