Back to the eighties.

Mijn dochter heeft een SNES.
Of liever, vroeger, toen Papa P. en ik nog samen één huis bevolkten, zochten wij stad en land af en vonden uiteindelijk in een dorpje in het zuiden een Super Nintendo. Er gaat niets boven Mario.
Niet dat ik als kind de beschikking had over dat spel, mijn broertje ging over de spelcomputers en hij had een Sega. Met een soort blauw egeltje dat dan Sonic heette. Maar zo af en toe was hij het egeltje zat en ruilde hij de Sega voor de Nintendo van een vriendje. En schoten wij uren lang met een orange pistooltje op eenden op het scherm. Nog jaren nadien vroeg ik mij af hoe dat toch in hemelsnaam kon werken, dat schieten op je scherm.

Sindsdien kwamen en gingen vele spelcomputers, maar de meeste boeiden mij niet. Ik ben geen digibeet, maar hou de spelletjes graag simpel. Iets met een platformje en dan van links naar rechts lopen, niet dat 3D gedoe en zelf je weg vinden, daar was ik alleen maar slecht in.
Toen Papa P. en ik uit elkaar gingen nam ik de televisie mee en hield hij de Nintendo. Even had ik er nog eentje te leen van een tijdelijk vriendje, maar daarna was ik Marioloos. Toegegeven, ik kreeg een Playstation van een vriendin, iets waar Lyka erg blij mee was, maar zelf gebruikte ik hem nooit. Ik heb een la met twintig spelletjes, maar maar één van al die werkt volgens het van-links-naar-rechts principe en dus vind ik de rest niet leuk. Maar om nu te zeggen dat ik echt de Nintendo miste... Nee, dat dan ook weer niet.

En toen werd het kerstvakantie en praatte ik lang en diep in op Papa P. Als Lyka dan toch een hele week hier zou verblijven dan konden zij vast de computer wel een weekje missen. Ik zou er voorzichtig mee zijn, niets slopen, hem poezenveilig opbergen en zo ging de kerstvakantie voorbij in een roes van plingpling muziekjes en het opnieuw uitvinden van Mario bros. 1.
Inmiddels is het half januari en heb ik Papa P. tot twee keer toe overgehaald om hem 'nog even' te laten staan. Nanne en ik zitten diep in Super Mario -daar is Yoshi!- en dat dient vanzelfsprekend niet onderbroken te worden. We hebben al twee keer overnieuw moeten beginnen omdat het rotding zichzelf besloot te herstarten en niet onze bewaarde spellen mee te nemen. Ik heb gevloekt, getierd en gescholden. Ik heb negenennegentig levens gehad en ben dood gegaan. Ik heb gespeeld tot diep in de nacht en ben vroeg in de ochtend begonnen. Ik heb zelfs een Yoshi t-shirt geklust.

Iets zegt mij dat het voor mijn sociale leven misschien een idee zou zijn als de SNES binnenkort toch echt teruggaat naar Papa P.
Maar het is zo leuk!

En zeg nou zelf, wie wil er nu naar buiten en iets doen in deze halfslachtige winter...?