Bang voor beestjes.

Als kind had ik ooit hoofdluizen.
Vast wel meer dan eens, maar die ene keer staat me nog helder voor de geest. We waren op vakantie op Texel en ik had jeuk, jeuk, jeuk. Mijn oma was mee en bedacht het briljante plan dat hoofdluis gestopt kon worden door een petroleum achtige substantie, iets waar mijn moeder gelukkig een stokje voor stak. Het alternatief was desalniettemin weinig beter, een kleverige, stroperige bruine shampoo en nog een vies ruikende lotion die je bovendien nog 's nachts in moest houden ook. Naar mijn mening stonk mijn hoofd er nog weken naar.

Sinds die tijd kan ik me niet herinneren nog luizen gehad te hebben. Lyka wel, en die werd braaf behandeld met iets wat tegenwoordig wel normaal kan ruiken, maar ik had enkel roos. Zo een keer of vier per jaar waste ik mijn haar met de huismerk variant van Hoofd en Schouders en dan was alle ellende weer verdwenen.

En toch heb ik nu al vier dagen jeuk.
En niet een beetje jeuk, nee Jeuk met driedubbel hoofdletter J.
Van het soort waarbij het absoluut niet, als in helemaal echt echt ECHT NIET lukt om niet te krabben en te kriebelen, waarvan de jeuk natuurlijk enkel erger wordt.
Dus waste ik met de anti roos. En voor de zekerheid nog maar eens. En toen de jeuk bleef na twee dagen nog maar eens. En toen vanochtend nog eens.

Toen de jeuk er nog steeds was besloot ik serieus de mogelijkheid te overwegen dat ik misschien luizen zou kunnen hebben. Ik besloot vriendje uit bed te bellen om hem met de kleinste kam in huis een snelle luizen controle te laten doen, maar hij zag niets.
Nu zou dat natuurlijk aan de kam kunnen liggen, het is immers geen luizenkam.
Of aan mijn haar, wat min of meer zwart is, net als die mooie beestjes.
Of het zou nog residu-roos kunnen zijn die alleen wenst weg te gaan met duurdere shampoo.
Of misschien heb ik het juist te vaak gewassen en moet het rusten.
Of misschien heb ik wel iets anders.

Hoe dan ook, waarschijnlijk moet ik naar de drogist om advies in te gaan winnen over het wel en wee van luizen.
Want stel je voor dat.

Die vraag krijgen ze daar vast vaker.
En zo vreemd is dat echt niet. Helemaal niets om je voor te schamen. Of om bang voor te wezen.

Toch denk ik dat ik een drogist opzoek aan het andere einde van de stad...