Parental advisory.

Even terugkomend op de knoop.

Vanavond gaan we eten bij schoonmama.
Een lief en aardig mens, goed gezelschap ook.
Maar af en toe heel erg mama.

Nu heb ik het niet zo op mama's. Of liever, ik heb zo weinig ervaring met het omgaan met ouderlijk advies en gezag, dat ik de neiging heb er ietswat geirriteerd van te worden. Advies en hulp is lief en aardig, maar in the end schijn ik maar niet te kunnen snappen waarom het kind niet zelf beslist. Dat je als volwassen kind de mening van je ouders vraagt wil er best in, maar dat je daar ook naar zou luisteren, dat is echt iets volkomen ongrijpbaars voor mij. De reden daartoe zit waarschijnlijk ergens in mijn veel te vroege gedwongen zelfstandigheid, of misschien wel in de algehele naarheid van mijn eigen ouders.

Maar goed, schoonmama is heel aardig.
En bedoeld het bovendien goed.
En heeft, in alle eerlijkheid, veel meer van de wereld gezien dan Nanne en ik.
En is moeder, dus heeft zo ongeveer de plicht om bezorgde vragen te stellen als haar oudste kind voor het eerst gaat samenwonen.

En toch... zou ik haar op de een of andere manier kunnen overhalen om daarmee te wachten tot we daadwerkelijk verhuisd zijn..?