Dramatisch.

Bijna was ik ingestort.

Bijna, want ik doe niet aan instorten.
En dan niet, wat een vrij logische redenering zou zijn, vanwege de praktische omhandigheden, of de geestelijke gevolgen, maar gewoon omdat ik het niet kan. Mijn geest schijnt zeer bedreven te zijn in het doorstrompelen ook al zijn de schoenen tot op de draad versleten.

Soms lijkt het me wel wat, dat instorten.
Begrijp me niet verkeerd, het instorten an zich lijkt me uitermate onprettig, huilen, angst, drama en meer van dat al, maar de beoogde rust erna lijkt me af en toe zeer te verkiezen boven de permanente spanning die mijn lichaam nu genereert.

Ik versta de kunst om zeer vakkundig muren te bouwen, flatgebouwen, Twin Towers, Tapei's. Het is een automatisme geworden, iets waar ik weinig tot niets actief voor hoef te ondernemen.
Wat er ook gebeurt, hoe erg de wereld ook vergaat om mij heen, Ty blijft altijd staan. Als enige, misschien, en waarschijnlijk op de totaal verkeerde plek, maar staan zal ik.

En dat is nu precies wat ik zo zat ben.

Ik heb niet zozeer een hekel aan verhuizen, als wel dat ik er buitengewoon gespannen van wordt. Op het randje van overspannenheid af, maar nooit helemaal. De laatste verhuizing was enigszins dramatisch, en dan ben ik waarschijnlijk nog eufemistisch. Van constant op dat randje wordt een mens heel, heel moe. En zou ik willen huilen, gillen, schreeuwen, rennen, vluchten, onderduiken, alles om maar af te komen van dat wat voor me ligt. Maar ik doe het niet. Ik doe het nooit. Ik slik, en zucht, en klaag, en chagerijn, en blijf lopen.

Nu ja, ik krijg in ieder geval alles op tijd af..