Vrijwillige zelfmarteling.

We zijn weer terug.
Terug uit het zuiden des lands, daar waar het taaltje klinkt als Brabants maar ze toch 'Hayè' zeggen als afscheidsgroet. Terug van een zwembad met een soort zout in plaats van chloor en waar je haar rare dingen van gaat doen, terug van lezen en knuffelen bij de open haard, van bos en meertjes, van zwanen naast de terrasdeur en gebakjes bij de koffie.
Het was leuk. Gaaf, geweldig.

Maar nu weer over tot de orde van de dag.
Want, in het kader van het vijfennegentig jarig bestaan van mijn vereniging is er een lustrumfeest. Een feest in stijl, met een dresscode. Iets wat, daar het gros van de leden zich meestal op straat begeeft in afgetrapte spijkerbroeken en gescheurde zwarte shirts met doodshoofdjes, geen overbodige luxe is als je pretendeert iets nets te organiseren.

Lyka heeft een oude galajurk van Nannes jongere zusje, hij zelf moet nog even een jasje aangemeten krijgen (de stropdas die hij volgens Lyka moet krijg ik er echt niet in ben ik bang) en ik heb de keuze uit een geleende galajurk of een van mijn baljurken.

Bij zo'n galafeest hoort natuurlijk bijpassend schoeisel.
En dus kan ik eigenlijk niet aankomen met mijn kistachtige Doc Marten voor-elke-gelegenheid-geschikt-en-jaren-houdbaar voetwaar.
Maar gelukkig kocht ik ooit hele mooie laarzen.
Met veters, en hoog, en gala en heel netjes, met een mooi ouderwets ogend smal rijglaars voetje.
Met hakken, dat wel.

Hakken van een centimeter of vier, vijf.
Voor een vrouw -ik word blijkbaar toch echt te oud om nog 'meisje' te heten- die haar hele leven misschien tien keer hakken heeft gedragen en zeker nooit langer dan een uurtje of wat. Dat hou ik nooit een hele avond vol.

Dus ben ik nu maar alvast begonnen aan een wen-periode.
Met het idee dat als ik maar zes dagen van te voren al hele dagen op stelten doorbreng ik dan vast wel gewend genoeg zal zijn om het er een hele avond op vol te houden. Normaal gesproken loop ik immers niet zo veel, dan kan ik er nooit heel veel last van krijgen, was het idee.

Fout idee.
Zeer fout idee.
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden is een heel letterlijk gezegde, merk ik nu.

En dan te bedenken dat er vrouwen zijn met naaldhakken...
Hou houden ze het vol...