En ik zei ja.

Mijn schoonmoeder belde.
Mijn zwager -hoe verklein ik dat woord eigenlijk als hij jonger is dan ik? zwagertje?- is gehandicapt en gek van Jan Smit. Die geeft in april volgend jaar een concert en raad eens wie er meegevraagd werden?
Juist. Wij.

Nu ben ik best bereid om leuke dingen te doen met Nanne's broertje, bij een gebrek aan eigen familie is bonding met schoonfamilie niet eens zo'n slecht idee en heeft het zeker de potentie om leuk en gezellig te zijn.

Maar Jan Smit? Met al die gruwelijke vrouwen en adorerende plattelandsmeisjes?
Mijn imago als die-hard gothic in het zwart is aan diggelen zodra ik iemand ooit vertel dat ik ooit in mijn leven naar Jantje Smit ben geweest...