Luxeprobleem.

Als kind was ik, zoals de meeste jonge meisjes, gek op paarden.
Op mijn elfde had ik eindelijk mijn ouders genoeg overtuigd dat ik lessen mocht gaan nemen op de plaatselijke manege.

Ik reed achtereenvolgens op maneges in dorpjes, kleine dorpjes, steden en weer kleine dorpjes. Werd zwanger van Lyka, stopte pas met zes maanden met rijden en begon weer na de bevalling. Nam Lyka mee, overtuigde zelfs Papa P. van het leuke eraan. Ging als goed ponymeisje op ponykampen en roddelde over paarden met beste vriendin I. Ik werd ziek, kreeg ME en rijden werd meer ets voor de lol dan nog echt iets om verder mee te komen. Ik overtuigde de eigenaar van mijn manege dat ik op pony's in plaats van op paarden kon rijden omdat dat minder zwaar was. Ik kreeg ruzie met de bedrijfleider die het daar niet mee eens was en me een oud wijf noemnde en vertrok. Maar begon twee jaar later ergens anders weer opnieuw.

De laatste twee jaar had ik amper een paard gezien. Vriend E., met wie ik ooit hier in de buurt was begonnen met rijden op de vierde of vijfde manege, reed niet meer en eigenlijk had ik er het geld niet meer voor. En toen ging ik samenwonen.

Nu het financiële aspect niet meer zo bestond kon ik wel weer gaan rijden, en vol goede moed ging ik met Taya de beschikbare maneges langs. Ik vond er twee die wel aan mijn eisen voldeden. Mogelijkheid om op pony's te rijden en iendien het nodig mocht zijn zonder te veel gezeur eerder de les uit te mogen waren op beiden aanwezig en ik plande op allebei een proefles.

En zo reed ik.
Votige week in de grote stad, in western stijl. Totaal niet wat ik gewend was, maar het paardje stal mijn hart. Die andere manege, die veel dichter in de buurt zat maar wel op de 'gewone' manier lesgaf, wat stiekem -nu ik dat andere kende- een minpunt was, moest wel vervelender zijn. Naarder, saaider, vermoeiender. Dat zou het kiezen makkelijker maken.
Ja vast.
Het rijden bleek inderdaad veel vermoeiender. OP de 'gewone' manier wilde ik eigenlijk van vermoeidheid al na een half uur stoppen, nu mijn lijf niets meer gewend was. En zo goed was de instructrice eigenlijk ook niet. Maar het clubje...
Het is een maandagochtend groepje. Van enkel vrouwen, van mijn leeftijd tot twee keer zoveel, met allen kinderen. Heel burgerlijk na de les koffie drinken en over man en kinderen roddelen heeft blijkbaar ook wel wat.

Volgende week mag ik van mezelf nog twee keer proberen. Daarna moet ik toch echt gekozen hebben.
Stiekem hoop ik dat ik op de in-de-buurt-manege niet toevallig een leuk paardje tegenkom....