Oorzaak-gevolg.

Er was iets met de belastingdienst.
In het kader van mijn samenwonend zijn met Nanne en de huur- en zorgtoeslag.
Zij stuurden een formuliertje, ik vulde in, schoof het onder Nanne's neus tijdens het eten voor een handtekening en de dienst zou dat binnen acht weken verwerken.
'Vergeet u niet ook een hernieuwde voorlopige teruggaaf door te geven?' schreven ze nog even op een briefje. Want ik krijg geld van ze. Of liever, ik kreeg geld. Of, eigenlijk, ik krijg nog steeds geld -die acht weken zijn nog lang niet om na negen weken- en dat zou ik eigenlijk niet moeten krijgen. Want Nanne werkt, en dus hebben we er samen geen recht op. Of dan toch in ieder geval maar op een deel.

Toen kwam er nog een blauwe envelop.
Belastingaangifte twee-duizend-en-zeven.
Maar die hoefde pas op één april binnen te zijn, en zo hadden wij vooral geen haast. Een voorlopige teruggaaf, en een aangifte ook, bestaan uit zeer veel nummertjes. Cijfers en gereken, en al die formulieren die ergens diep in de één of andere la begraven liggen en waar we vooral niet eerder zin in hadden dan dat het toch echt bijna tijd zou zijn.

En zo werd het maart. Inmiddels was het toch wel bijna tijd. Iedere maand kreeg ik teveel geld, en al dat teveel aan geld zou ik aan het einde van jaar in een bups moeten terugbetalen. -want, mezelf kennende, had ik dat natuurlijk niet gespaard op de een of andere veilige bankrekening maar uitgegeven aan rekeningen en meer van dat al- Maar we hadden geen zin in nummertjes en cijfers en rekenen en formulieren.
En het was nog láng geen 1 april...

Volgende week is het april.
Op de achterkant van een envelop staat heel groot "Belastingdienst", in de hoop dat wij dat lezen en dan ook daadwerkelijk een formuliertje gaan invullen.
Voorlopig ligt het al vier dagen op het bureau.

Zou je uitstel kunnen krijgen wegens een chronisch gebrek aan zin?