Stempeltjes.

Ooit werd ik lid van een Open Jongeren Vereniging. Vroeger was het een studentenvereniging geweest maar nu had zij haar deuren geopend voor alle jeugd mits zestien jaar of ouder. Ik kwam er steeds vaker en was er blij om mijn eerste 'zelfgemaakte' vrienden, was sociaal, lachtte en vond er vriendjes. Commissies wilden mij graag hebben voor verenigingswerk en ik had het naar mijn zin. Zelden had ik er slechte dagen, op slechte dagen bleef ik thuis. Ik had voor het eerst sinds jaren het idee dat het etiketje 'gekke Ty' wat minder aanwezig was, men kende mij nog niet zo goed en dat beviel me prima.

Toen ging het uit met het vriendje wat ik daar had opgeduikeld. Er volgde ruzie en een hoop moeilijkheden. Inmiddels kende ik behoorlijk wat mensen daar, mensen die ook wisten hoe ik privé mijn leven leidde en hoe moeizaam dat soms ging. Maar ik vertrouwde erop dat privé ook privé bleef en dat de scheidingslijn thuis-daar voldoende aanwezig was. Ik had er moeilijk meer naast kunnen zitten.
Ex vriendje van toen vond het nodig om mijn leven buiten de vereniging te koppelen aan dat erin en een hoop leden tuimelden over alles wat ik in mijn slechtste buien uitvrat. Dat ik als ik daar was een prima vrijwilliger was werd niet naar gekeken en het stempletje 'Ty is gek' was weer helemaal terug. Kortzichtigheid en tunnelvisie is een zeer menselijke aard, ontdekte ik en hoewel niet iedereen zo was meed ik de vereniging een tijdje.

Lange jaren gingen voorbij sinds toen en nu. Ik veranderde mijn taktiek, sprak zelden meer met leden over mijn activiteiten buiten de vereniging, over de slechte dagen. De slechte dagen verminderden in frequentie en de langgezochte stabiliteit kwam aan. Of nou ja, ik deed geen rare dingen meer. Onder mijn vrienden waren alleen nog die die wel zagen dat ik als ik aan het werk was wel goed functioneerde en ik negeerde de rest, was doof voor alle roddels. Soms echter kon ik er niet omheen. Dan verkondigde een vriend verontwaardigd de mening van bestuurdlid A. of oppertapper B. over mijn schijnbare onbetrouwbaarheid als werknemer. Dan zat ik er aan kwartiertje mee, klaagde tegen iedereen die het horen wilde en stopte het daarna weg in de diepten van mijn geest. Mensen zijn nu eenmaal zo, stickertjes blijven plakken, maar ik wenste het gros van de tijd dat straal te negeren. Ik was er immers voor de lol, het leuk, voor de vrienden die mij wel waardeerden. De rest kon mijn rug op, zogezegd.

Nu ja, dat is het idee.
Een aantal keer per jaar organiseert de vereniging een ledenweekend. Met een man of dertig naar een stad ergens Ver Weg om nader tot elkaar te komen en weinig te slapen en veel te drinken. Sinds het beruchte vriendje van jaren terug ben ik niet meer meegeweest. Geen behoefte, geen zin, geen leuke mensen, dat idee. En vooral omdat ik me niet kon vinden in de mening van de anderen, dat ik me moest 'bewijzen'. Dat ik moest 'laten zien' dat het allemaal best goed met me gaat en dat er best met mij te leven valt. Dan bleef ik wel thuis en maakte het daar gezellig.

Vrijdag ga ik naar Leuven. Niet omdat ik mezelf graag bewijzen wil, maar omdat Leuven een leuke stad is en omdat een aantal vrienden ook meegaat en mij meevroeg. Die overige leden neem ik voor lief, negeer ik indien nodig. Of liever, ik negeer al het mogelijke kortzichtige gedrag. Tot nu toe is dat zo goed gelukt dat er nog geen enkel woord van twijfel over mijn meegaan mijn (oost indische dove) oren heeft bereikt. Kortom, het komt allemaal goed, de twijfel over mijn keuze blijft weg en het wordt een geweldig weekend.

Dat is het plan, in ieder geval..