Relaas

Nanne had dus op school een vriendengroepje. Twee meiden, twee jongens. Sinds de middelbare school spreken ze één keer in de zoveel tijd iets af. Ze werken allemaal, een van hen zelfs op zee, dus erg vaak zien ze elkaar niet. Dit keer werd het dus een weekendje weg. Mét partners, of liever, partners van drie van hen, de vierde was tijdelijk partnerloos, maar had een goede vriendin mee te nemen.

We zaten in een bungalowparkje op de veluwe. Een klein parkje, gemeten naar de Centerparcs standaard waar ik mee in mijn hoofd zat. Nog geen tweehonderd huisjes, allemaal losstaand, middenin een bos. Met eekhoontjes en een open haard.

Feitelijk hebben we vrij weinig gedaan.
Een potje bowlen, een poolcompetitie. Wat midgetgolven, een keertje zwemmen. Precies het soort dingen wat men hoort uit te voeren tijdens een weekendje bungalowpark. Gourmetten, uitslapen -nu ja, de rest dus wel te verstaan, ik niet-, spelletjes doen. Veel, veel spelletjes doen. We hadden alles wat geschikt was voor vijf en meer personen uit de kast getrokken en ingepakt. Bordspellen, kaartspellen, hersenloze laat-op-avond spellen.
En we hebben gepraat. Veel gepraat. Over niets, het nut van lantarenpalen en toiletverfrissers en zware dingen, vooroordelen, politiek.

Twee van hen -Nanne uitgezonderd- kende ik al. Eén was een vriendin, de ander haar vriendje, die ik al een aantal jaar ken, maar nooit echt veel woorden mee gewisseld had buiten de uitgaansvloer. Van de andere vier kende ik er twee van gezicht en een van hen eigenlijk alleen maar omdat Nanne me er mee naar toe sleepte, een week voordat we weg gingen.
Nog nooit was ik vrijwillig meegegaan op een weekend waar ik zo weinig procenten van de mensen kende. Kampen van de middelbare school had ik als een regelrechte ramp ervaren. Ledenweekenden van de vereniging soms als leuk en soms als verschrikkelijk, afhankelijk van het soort en aantal leden dat meegingen op zulke weekenden.
Mijn reputatie als 'gek' reisde altijd met me mee, of ik het er nu naar had gemaakt of niet.

Gek genoeg was ik daar dit keer absoluut niet bang voor.
Wel had ik de angst dat ze -de Onbekenden- mij niet aardig zouden vinden. Of me niet zouden liggen. En waar zouden we het over moeten hebben dan?
Ik had een beetje angst over eten -zou het opvallen?-, maar had een aardig schema voor mezelf bedacht en besloot de boel even de boel te laten.

Uiteindelijk bleken alle angsten ongegrond.
Ik bleek, tot mijn eigen verbazing, vrij aardig in de groep te passen.
Heb alleen maar gelezen in de uren dat ik als enige al wakker was.
Lag wel als eerste in bed -damn you vermoeidheid!-, maar niemand leek het raar of erg te vinden en de meegenomen scootmobiel was eerder grappig dan vervelend.
Tuurlijk, ergens wist ik wel dat ik de gave heb om een people person te zijn, maar nog niet eerder had ik dat zoveel uren achter elkaar in een afgesloten setting aan een test onderworpen. En nog nooit eerder voelde de groep zo goed, zo fijn, zo gezellig.

Ik was normaal.

Ik voelde me normaal.

Niet gek, niet raar, niet een uitzondering, zelfs niet vanwege mijn ME.

Me normaal voelen, gewoon als ieder ander, en enkel genieten van eekhoorntjes en een fijn weekend is zo lang geleden, of er misschien wel nooit geweest, dat ik dit met zekerheid kan omschrijven als het Geweldigste Weekend Ooit.

Nanne moet natuurlijk wel even bij alle vrienden navragen wat ze nu eigenlijk van mij vonden, dat spreekt vanzelf.