Het waren drie plastic bakken vol. Van die grote zwarte bakken, die boven elkaar als laden in een kast kunnen. Er zaten kleine zwarte puppy's in, allemaal zwart, allemaal een soort kruising tussen een labrador en een bordercollie. Twee of drie hadden er een kleine witte aftekening en geen was er even oud, of even groot, als de rest. De kleinsten bleven in de bak, onder de oranje lamp, de groteren groeiden als kooi en haalden vakkundig de hele ruimte overhoop. Aan het einde van mijn queeste om de hondjes allen op een plek te houden waren de grootsten gegroeid tot katformaat en hield ik er twee. Terwijl ik met mijn pasverworven huisgenoten mezelf de deur uit wurmde keken twee bakken vol ogen mij zeer treurig aan, alsof ik hen ook mee had moeten nemen.
Tot minstens een kwartier na wakkerworden heb ik gezocht naar het warme gevoel van hondjes op bed.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten