Zelfbeeld.

Eigenlijk wil ik dit log zo eetgestoord vrij als mogelijk houden. Meteen daarna vraag ik mezelf af waarom ik dat eigenlijk wil. Dit is internet, feitelijk ben ik niemand wat verplicht iets wel of niet te doen. En dan kom ik tot de conclusie dat ik niet 'gek' wil lijken, niet 'ziek' of anderszins gestoord of raar. Liever lijk ik stabiel, en gezond. Maar, hoe stabiel ik ook ben en hoe veel beter het ook gaat, echt normaal ben ik niet, en gezond al helemaal niet. Dat komt wel, daar ben ik van overtuigd, maar dat kost tijd. En daar mag ik best voor uitkomen. En er dus ook logjes over schrijven.

Normaal eten blijft een beetje een hekel punt. Ik zweef een beetje tussen dagen te weinig en dagen te veel. Op advies van het zoveelste forum probeerde ik mijn honger en verzadigings gevoel wat terug te vinden. Gewoon eten tot je vol zit dus. Jaja. Waar ik zolang ik me kan herinneren babyporties at van alles wat me werd voorgezet en ik het meisje was waar nooit extra voor gekookt hoefde te worden, daar schepte ik nu twee keer op en zat dan nog niet vol, maar stopte toch maar omdat iedereen al klaar was met eten.

Vrienden bedoelden het goed en maakte lieve opmerkingen als 'Wow Ty, das meer dan ik eet!' om te onderstrepen dat het eerst zoveel minder was. Positief bedoelde opmerkingen die in mijn hoofd in no time werden omgezet tot naarheid. Gedachtengangen die ongeveer zo gingen: 'Meer dan hij? Maar.. Hij is huge.. En ik heb nog steeds honger.. Als ik nu dooreet dan word ik ook huge..' Dat zijn grootheid enkel en alleen in mijn hoofd bevond ontging me totaal en ik besloot opnieuw tot minder eten.

Er komt een dag dat ik alle opmerkingen aan kan. Dat ik eet als ik honger heb en wat ik lekker vind. Dat dit allemaal verleden tijd is, iets wat je na jaren terugleest en er dan met weemoed wat lacherig naar terugkijkt, 'ik was wel raar hè, toen.'
Maar nu nog even niet. En dat is helemaal geen schande.