Zo ongeveer een jaar of twee geleden leerde ik een meisje kennen. Net uit haar puberteit is zij moeder van twee kinderen, getrouwd geweest, gescheiden en nu weer getrouwd. Ik zie dat ze moeite heeft om een goede moeder te zijn voor haar kinderen, om stabiel te zijn en duidelijk. Maar ze wil het graag, werkt er aan, heeft liefde, en ik laat het zitten.
De kinderen worden ouder, zijn onhandelbaar soms, huilen te veel, schreeuwen te hard, luisteren niet. Als ik langskom verbaas ik mij soms over de kinderen, over haar, over het gebrek aan opvoeding. Maar ik zie de liefde en zeg niets.
Wat is het toch, dat de opvoeding van onze kinderen en de manier waarop wij met ze omgaan zo heilig heeft gemaakt, zo onaantastbaar? Dat commentaar om die opvoeding bijna wordt gezien als een aanval op de persoon en vooral als iets wat niet door vrienden gedaan hoort te worden. Wanneer is alleen liefde niet meer genoeg? Wanneer wordt alleen laten verwaarlozing? Wanneer ben je bereid vriendschap op het spel te zetten voor de kinderen van de ander?
Wat zou ik graag tot het soort mens willen behoren wat zegt wat ze op het hart heeft, ongeacht de consequenties. Jammer dat ik ben gezegend met wat meer angst dan de gemiddelden en dus als de dood voor afwijzing en daarbij ook voor het geven van kritiek. Dus krijgen ze nog even de tijd. Wie weet gaat het beter, straks.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
10 opmerkingen:
moet ik effe over nadenken!!!
denk je niet dat bij jou soms mensen het zelfde gedacht hebben?!?
ik hou van laf... maar tis wel de waarheid...
Ik wil niet weten wat mensen over jou denken anonymous... Bovendien is je opmerking helemaal niet relevant, het gaat hier namelijk om ándere kinderen...
het gaat niet om wat men van mij denkt. Verder vraagt T. zich af wat te doen, waarbij haar situatie door mij als voorbeeld genomen wordt... Misschien moet je dingen beter relativeren paarse waterval...
ik weet niet ik denk dat het idd moeilijk is om er wat van te zeggen...
maar is het niet zo dat als zij van haar kinderen houd ze je uiteindelijk misschien wel dankbaar is als je het zegt...
tenslotte zeg je zoiets alleen in het belang van de kinderen...
misschien heeft ze al lang door dat het niet meer gaat...
maar heeft ze alleen de eerste bevestiging nodig van iemand die ook van haar houd???
ik weet niet hoor maar zou dat niet kunnen??
groetjes jolie
Relativeren heeft hier geen functie want mensen projecteren hun eigen verwachtingen en opvattingen op een ander en vanuit die instelling kan je nooit een ander oordelen omdat je je eigen fouten niet kan zien. Voor een buitenstaander zullen de mankementen altijd duidelijker spreken dan de positieve factoren, i.e. jij hebt ook een aantal tekortkomingen maar daar kan ik niet vanaf leiden dat jij een slechte moeder zou zijn.
Arista, waar zie jij dat ik zeg dat T. een slechte moeder is... nergens.... Het enige wat ik T. meegeef is dat na omstandigheden, mensen ook dit idee bij T. hadden... Wat zij nu bij haar vriendin heeft....
Anonymous, je begrijpt het verkeerd. Ik zal de stelling anders uitleggen: kan je anderen meten met de maatstaven die je voor jezelf hanteert. In de psychologie heet het anders en met een idiote term maar dat is de strekking ervan.
Arista, ik kan eerlijk zeggen dat ik het op dit vlak niet vergelijk met mezelf. Ik vergelijk de sitiuatie met T. van vroeger, met de omstandigheden waar zij het over heeft over haar vriendin. Ik ga de toenmalige situatie met T. niet aan je uitleggen daar het niet aan mij is om dat te doen. Maar dat weerhoud zich er niet van dat sommige mensen uit haar vriendenkring het zelfde hebben gedacht over haar, wat zij nu denkt over haar vriendin. Het is geen persoonlijke aanval naar T. geweest, maar meer van, kijk naar jezelf en kijk wat de mensen toen in jou omgeving gedaan hebben... Ik zeg verder ook niet dat ik het beter kan of doe.... Ik denk zelf dat T ook veel beter snapt wat ik ermee bedoel dan de rest hier!
Een reactie posten