Anders dan vroeger.

De laatste tijd ben ik mijn computer een beetje zat. Geen idee waardoor dat komt eigenlijk. Voorheen bracht ik per dag verschillende uren achter internet door, tegenwoordig moet ik mezelf dwingen om op woensdag mijn email te lezen omdat ik anders achterloop bij de vergadering. Ik bekijk geen fora meer, of liever, ik bekijk ze wel, gooi een venster open in de hoop dat ik het lezen ga, en gooi het venster na drie dagen toch maar dicht als ik ga herstarten, ongelezen.

Ik heb het vrij druk, dat dan weer wel. vriendin N. is nog steeds bezig mijn haar van vlechtjes te voorzien -honderd al inmiddels!- mijn vrijwilligerswerk in vereniging en computerlokaal neemt bijna drie hele dagen in beslag, de huishoudelijke hulp, fysio en fitnessleraar willen ook tijd en met het mooie weer wil ik af en toe de deur uit. Als ik in de week twee vrije avonden heb is het veel tegenwoordig en breng ik ze meestal op de bank voor de televisie door. Maar als ik aan de andere kant een zo geheel vrij weekend heb dat ik me te pletter verveel breng ik het ook op de bank voor de televisie door, of op de bank lezend. Ik heb in drie weken zes dikke bibliotheekboeken uitgelezen, en amper een a4tje gelogd. Eigenlijk moet ik niet zeuren over geen tijd, eerder zou ik moeten spreken van 'geen zin'. Het vreemde is dat ik geen idee heb waar die plotselinge onwil vandaan gekomen is.

Misschien is mijn leven wel zo normaal geworden dat ik niet weet waarover ik nog schrijven moet. Voorheen lagen de onderwerpen voor mijn log voor het oprapen, door het hele huis heen vond ik blaadjes met grote letters LOG en dan wat regels die ik mooi wilde verwerken erin. Maar de laatste tijd lijkt mijn leven saai. Of in ieder geval niet interessant genoeg om er een stukje aan te wijden daar ik u niet steeds wil vervelen met het wel en wee van de eetstoornis. Zometeen ga ik, als ieder ander bergelijk persoon, op maandagochtend naar mijn werk. Ik ben om twaalf uur weer klaar, dat daargelaten, maar voorlopig begint mijn werkweek precies zo als die van al die andere Nederlanders.

Misschien gaat het inderdaad wel heel goed. Of misschien hou ik mezelf en u allen voor de gek, omdat ik te graag wil dat het goed gaat. Daar ga ik even over nadenken. Ondertussen hou ik het maar op het eerste.