Gave gave?

'Te veel zorgen' msn'de hij.
'Hoezo?' schreef ik terug.
'Nu ja, met je financiën, eetstoornis, ME, angsten, nu griep, need I go on?'

Ik was stil, dacht er even over na.
'Valt wel mee toch' schreef ik uiteindelijk.
En ja, meestal vind ik dat ook. Lang geleden heb ik immers verdringen tot een kunst verheven. Het was een eerste levensbehoefte, misschien een gave, zoals hij het stelde. Hoe dan ook was het ooit noodzaak en nu de realiteit van alledag.
Alle nare dingen worden, indien niet momenteel getriggerd door het een of ander, vakkundig begraven onder ettelijke tonnen lood en beton. Als het echt nodig mocht zijn kan ik er mijn eigen twin towers nog op bouwen. En eigenlijk bevalt het me prima. Het is misschien niet al te gezond, en waarschijnlijk niet tot in eeuwigheid vol te houden, maar voorlopig redt het mij de dagen door, houdt het me stabiel. Misschien een gave, in ieder geval een kunstvorm.

Want laten we eerlijk wezen, wil ik weten hoe ik er aan toe zou zijn als ik me elke dag druk zou maken om ziek zijn, geen geld hebben, niet normaal kunnen eten en een op zijn best zeer onzekere toekomst? Nee toch. Twin towers it is.