Filosoferen.

De vereniging heb ik overleefd.
Ik zit nu op elf uur en vijftig minuten.
Terwijl ik dat opschrjf bedenk ik dat ik klinkt als een verliefde puber die telt hoe lang het nog duurt voor hij zijn vriendinnetje weer ziet.
Maar voor mij is het belangrijk.
De hele vereniging weet het, de hele mikmak. Het hoe, het waarom, het hoelang, de vorige stoppoging en dat die al mislukte binnen vijf uren, en waar ik wel en niet op kauw om maar niet te roken.

Ik begin ook een hoop filosofische onderwerpen aan te snijden.
Alsof mijn hersens ook vastzaten in de teer en nicotine, maar waarschijnlijk omdat ik aan alles wil denken behalve aan die ene sigaret.

Zo liep ik tegen de vraag aan: "Wie ben ik?"
Of liever, wie ben ik zonder sigaret?
Het klinkt als een rare vraag, een belachelijke zelfs. Met of zonder sigaret, het is niet zo dat je werkelijk anders bent, iemand anders wordt, als je stopt met roken. En toch dacht ik erover na.
Ooit had ik in een boek gelezen dat iemand met anorexia niet meer wist wie ze was toen ze ervoor in therapie ging. Haar leven was de anorexia, alles wat ze deed hing ermee samen, zonder dat had ze geen idee hoe haar leven eruit kon zien.
Vanavond, in Tyko onderweg van vereniging naar huis, voelde ik me ongeveer zo. Regels en lichaam en milieu en kinders konden me gestolen worden, ik wilde roken, ik wilde mezelf zijn. Ik zag mezelf zo veel missen.

In de zon relaxen op een mooi treinstationnetje.
Onder een boom in de Ardennen.
Wandelend met de hond door herfstkleuren.
In de auto met mijn favoriete muziek, heel hard.
Op de bank met thee en tijd voor mezelf.
Naast de kerstboom met warme chocomel, alleen in de ochtend.

Al mijn kleine geluksmomenten hebben een sigaret.
Altijd al gehad.
Is een geluksmoment nog wel geluk als je een deel eruit wegsnijdt?
Is tijd voor mezelf nog wel tijd voor mezelf als ik niet roken mag?

Tuurlijk, het went, alles went, het zal vast wennen.
Maar bij geluk zonder roken kan ik me even weinig voorstellen als bij een lichaam zonder littekens of niet kunnen nadenken.
Overdrijf ik nu verschikkelijk?
Waarschijnlijk wel.
Het is tenslotte 'maar' een verslaving.
Geen wezenlijk onderdeel van je leven.
Bakken mensen stoppen van de ene op de andere dag.
En net zoveel bakken mensen stoppen niet, of beginnen weer.
Waarom is er geen CAD voor roken?
Waarom kan ik daar niet voor in therapie?
Moet ik dat eigenlijk wel willen?
Twaalf uur en veertien minuten al.

Ik zit nog zo vol met van die gewoonte handelingen.
Arm naar de zijkant van de pc, daar waar de aansteker zit.
Thee maken en mijn tasje pakken, waar de shag, niet, meer in zit.
Het zal vast slijten.
Het heeft maar te slijten, want anders hou ik dit nooit vol.
En dan kan ik bovendien weer eens over iets anders loggen.

Ondertussen probeer ik zowel niet te roken als zo weinig mogelijk te eten.

Waar halen mensen in hemelsnaam het idee vandaan dat men stoppen met roken 'even' doet....