Hobby.

In het kader van mijn werk voor de SABN krijg ik allerhande websites onder ogen. Zo ook eentje van project 8zorg, die iets doet met eetzorg en mantelzorg. Iets met meer aandacht ervoor, en dat is altijd goed. Ik las de site, en schopte Nanne om een vragenlijstje in te vullen over hoe vervelend hij mij vond en in hoeverre hij last ahd van mijn onhebbelijkheden met eten. Vulde zelf een lijstje in -meer zelfinzicht heb je nooit teveel- en zag bovendien dat er een verkiezing voor 'de beste mantelzorger' was.

Hè, das leuk, daar ga ik Nanne voor opgeven.
Niet echt met het idee er wat uit te halen, of zelfs maar genomineerd te zijn, nee, eerder omdat iedere naam extra meer bekendheid is, om mensen meer informatie te geven, wat te vertellen over hoe dat hier in huis gegaan is, iets bij te kunnen dragen.

En zo kreeg ik eind oktober een brief dat ik had gewonnen.

Ik had wát?!
Gewonnen? IK? Iets gewonnen?
De ik die niet eens een tekenwedstrijd won of een reep chocola en alleen wat kreeg als we meededen met bingo omdat je daar altijd prijs had, die ik had iets gewonnen? In een echte wedstrijd?

Nu ja, technisch gezien had Nanne iets gewonnen, en niet ik, maar ik had de inzending opgestuurd, de winnende woorden geschreven.

Maar goed, lang verhaal kort, -want ik wilde eigenlijk heel ergens anders heen met dit postje, bereid u dus maar voor op een lange lap tekst- Nanne kreeg een verwenpakket en een fotoshoot.
Hij mocht kiezen met wie en waar, dan zou er een professionele fotograaf komen om hem vast te leggen en daar mocht hij dan een grote afdruk van hebben. Hij koos mij in het gebouw van onze vereniging -handig, zo'n gebouw uit veertienhonderd, doet het goed bij fotografen- en gisteren was de dag van de foto's.

Om een uur of twee 's middags, na veel te weinig slaap -oja, we waren uitgeweest-, kwam na enig zoeken naar de juiste straat fotografe L. bij ons de kelder binnen stappen.
Mooi blond en gruwelijk maar prachtig mager (zouden ze bij 8zorg ook anorectische fotografen hebben uitgezocht of zou ze gewoon van zichzelf zo dun zijn?) zette L. een hele set op in de kelder van ons verenigingsgebouw. Lampen, reflector schilden, flitsers, meters, draden, de hele mikmak.

Ik had ooit zelf wat aan fotografie gedaan en bezit nog steeds een antieke Praktica spiegelreflexcamera in een heel smerige fototas, omdat ik uit geldgebrek al jaren geen foto's meer maakte, en was dus wel geinteresseerd in het hoe en wat en waarom van al haar speeltjes. Na anderhalf uur waren de foto's klaar -even over die foto's, heeft u enig idee hoe verschrikkelijk het is om model te zijn? hoe gruwelijk lang je in vervelende houdingen moet staan omdat het er dan beter uit ziet voor de foto? en dat we bovendien nog niet eens weten welke het eigenlijk gaat worden?- en bedacht ik me dat van geldbebrek nauwelijks meer sprake was als het ging om de belemmering om foto's te maken. Nu was dat geld niet het enige. Vroeger drukte ik al mijn foto's zelf af. Mijn HBO had een gruwlijke DoKa, met wel twintig vergroters voor zwart-wit foto's, gebruik van hun chemicaliën, en, veel belangrijker nog, een droogmachine. Nu ik niet meer studeerde kon ik daar moeilijk nog toegang tot claimen, alhoewel ik met een flinke dosis lef dat natuurlijk altijd zou kunnen proberen, en zou ik dus al mijn foto's bij een ander moeten laten afdrukken. Daar afdrukken weinig nog gedaan word van negatief -wie heeft er nog rolletjes in zijn camera?- en al helemaal niet in zwart-wit, is de prijs ervan nogal omhoog geschoten. Maar eigenlijk was het ook gewoon niet leuk. Bij fotograferen hoorde afdrukken. Vermoeiend als het was, de uren die het duurde (met een rolletje was ik makkelijk vijf tot zeven uur bezig), het was ook leuk, je zag het resultaat, je kon ermee klooien, en dat is nu precies wat ik er zo leuk aan vond.

Maar ja, eigenlijk miste ik het toch wel.
Ik wikte en woog en besloot uiteindelijk toch maar dat ik graag een rolletje wilde proberen.
Of een paar.
Maar niet meer dan twee.
Per maand dan, in ieder geval, om de kosten beheersbaar te houden.

De ervaring leerde dat als ik met camera en statief de stad in trok een rolletje sneller vol was dan ik het kon afdrukken.

Nu heb ik dus drie rolletjes, een batterij voor mijn belichtingsmeter -want die van de camera was kapot, wat wil je ook als je al dertig jaar oud bent- en wat bibliotheekboeken om mijn kennis over diafragma's en scherptediepte wat op te halen.
En morgen vergadering. In Enschede. En ben ik de hele dag van huis...