Vooruitgang.

Om in de nostalgie te blijven -ik heb het nooit zo op de avonden als Lyka net naar huis is, meestal hang ik dan de hele tijd voor de televisie om mijn gedachten stil te krijgen, maar nu was er de doos en was ik toch al melancholisch bezig dus...- bekeek ik wat op mijn oude log. Het is nu een Engels log, omdat deze heb, of nu ja, omdat ik een andere had, die in Frankrijk liep, maar die ging stuk en... nu ja, om iets ingewikkelds kort te maken, ik heb nu deze.

Op dat Engelse log, waar ik zelden wat pen overigens, staan nog wel alle postjes van toen ik net begon met loggen. Ergens in 2003 was dat. En ergens daar stond dit:

Iedereen schijnt een doel in dit leven te hebben behalve ik. Ik snap niet wat ik met dit leven moet ik snap niet wat ik hier doe en wat ik met mezelf moet. Ik begrijp het niet, mezelf niet en de wereld niet en ik ben omringd door mensen die het allemaal schijnen te begrijpen, of in ieder geval doen alsof, en ik voel me de grote buiten staander, de blonde doos, want ik snap er allemaal geen kloot van...

Waarschijnlijk stond het symbool voor de fase waarin ik me op dat moment bevond, of de state of mind, want ander postjes uit dezelfde periode zijn gematigd positiever. Maar toch, veel ervan begrijpen doe ik niet meer.

Ben ik het ontgroeid? Het me rot voelen? De algehele malaise die ik vroeger -blijkbaar- zo vaak had? Of negeer ik het nu gewoon zoveel meer?
Ik kan me er niets meer bij voorstellen, geen leven hebben.
Ik heb doelen, een toekomst, een lieve verloofde, een trouwdatum, een geweldige dochter, vrijwilligerswerk, vrienden. Een deel van al die dingen had ik toen ook al.
Wat is er nu zo anders? Is er überhaupt iets veranderd? Af en toe heb ik het idee dat het enige verschil is dat ik nu ouder ben dan toen.
Slijt gekte?
Blijkbaar wel.
Of dan in ieder geval de mijne.

Soms zou ik willen dat ik mezelf begreep, de mezelf van toen, omdat het me nu allemaal zo wazig en depressief voorkomt en ik totaal geen beeld heb van hoe mijn dagen er toen uitzagen, wat ik dacht, wat ik voelde. Het heeft me toch gemaakt hoe ik ben, tenminste, als we de theorie aanhangen dat een persoon de som is van zijn ervaringen.

Nee.
Doe maar niet.
Nu is goed. Nu is fijn. Nu is duidelijk en redelijk ongecompliceerd.
Dan begrijp ik het maar niet.