Schijnwereld.

Nanne en ik willen graag kinderen.
Ik wil zelfs al vier jaar lang (meer) kinderen.
Maar die komen er niet zomaar.
Zwager N. en schoonzusje M. hebben een erfelijke stofwisselingsziekte en Nanne is drager van datzelfde nare gen.
Ik moest dus getest.
Zo gingen wij in juli naar de afdeling Genetische Knappe Koppen van het Leidse Ziekenhuis en gaan die tot maart bezig zijn met uitzoeken of ik ook een foutje heb op mijn gen om zodoende de kans op zieke kinders minimaal te maken.

In de tussentijd heb ik nog steeds hetzelfde spiraalvormige anticonceptiestaafje en hoeven we nergens over na te denken. Ik ben wat jaloers op de buren die een gezonde zoon hebben, maar rationaliseer mezelf door te zeggen dat zes maanden op vier jaar wachten helemaal zo lang niet is, dat de gezondheid van het kindje altijd voorgaat en kijk vooral gewoon niet zo veel naar andere kinderen.

En toe was ik grieperig.
Van de prik, dacht ik, zoals elk jaar.
Dat ik misselijk was was een beetje raar, maar mijn lijf staat bekend om rare streken dus veel zorgen maakte ik me niet.
Toen ik na twee weken nog steeds misselijk was maakte ik me nog steeds niet echt zorgen. Het was irritant om geen thee te kunnen drinken, maar meer dan dat ook niet.
Tot ik overal gevoelig begon te worden.
En, terugdenkend, daar eigenlijk al wat langer last van bleek te hebben maar er gewoon niet eerder bij had stilgestaan.
(Toe nou, welke vrouw raakt haar borsten aan als ze haar bh aantrekt om te letten op de mate van gevoeligheid?)

En werd ik bezorgd.
Dit kan niet.
Dit kan echt niet.
Ik heb a. een spiraaltje en b. een spiraaltje en bovendien c. een spiraaltje.
Daar komen geen kindjes mee.

Toen ik de assistente van Henk, mijn huisarts, belde en haar het verhaal voorlegde belde Henk terug met de mededeling: Nihil.
Heel, heel, heel erg klein. Dat is de kans dat ik met dat ding in zwanger zou kunnen worden. Mooi. Einde verhaal, alles goed en wel.
Nee, want de 'klachten' bleven.
Ik was schijnzwanger volgens Henk

Schijnzwanger is iets wat voor kan komen bij vrouwen die in hun hoofd veel met zwangerschap bezig zijn. Dé manier om er van af te komen zou volgens de goede raad van mijn huisarts zijn:
Een zwangerschapstest kopen.
Als de schijnzwangere vrouw wordt geconfronteerd met het feit dat er toch echt niets zit daarbinnen, dan zou het wel over gaan. Althans, dat is de theorie.
Zodoende kocht ik een test. Doorstond de blikken van de vaste verkoopster bij de drogist en staarde er een half uurtje naar.

De test was, geheel voldoend aan de verwachtingen, negatief.

En ik ben teleurgesteld.

We willen nog geen kindje, eerst moet de genetische test vertellen dat ik geen enge ziektes heb, dus eigenlijk was dit kindje, dat er geheel theoretisch hypotetisch in potentie geweest zou kunnen zijn, enigszins ongewenst. Of in elk geval te vroeg.
Maar toch, vanbinnen, had ik het ergens wel fijn gevonden om nu al zwanger te zijn...